Langzaamaan begint bij mij van binnen iets te roeren waarvan ik niet anders kan zeggen dan dat het onaangenaam aanvoelt. Ik heb het over angst.
Toen ik in 1967 geboren werd, was Nederland een vrij land. Ik kon zonder zorgen buiten op straat spelen met de buurkinderen. Een paar jaar later liep ik alleen of samen met wat klasgenootjes naar de lagere school om tussen de middag weer terug naar huis te lopen en in de middag het ritueel te herhalen. Soms at en speelde ik bij een vriendinnetje, soms was er een verjaarspartijtje. En zo vergleden de jaren. Een heerlijke onbekommerde tijd. Toen al hadden we te maken met mensen van buitenlandse afkomst die hier kwamen wonen en werken en mensen die daar iets tegen hadden. Ik kan mij nog goed de twee interviews herinneren die ik voor mijn opleiding journalistiek heb afgenomen, eentje met een Marokkaanse man en eentje met een skinhead. Twee werelden van verschil en over beiden moest ik een onbevooroordeeld stuk schrijven. Wat vond ik het lastig om die skinhead voor vol aan te zien, met zijn opvattingen waar ik helemaal niets van snapte…
We kunnen de geschiedenisboeken erop naslaan maar altijd en overal is er oorlog in de wereld geweest. Oorlog voortkomend uit een hang naar landexpansie, macht/onderdrukking of vanuit geloofsovertuigingen. Op 30-jarige leeftijd was Alexander de Grote ± 323 v. Chr. de schepper van een van de grootste rijken in de oudheid. In oorlogstijd heerst er verdeeldheid, mensen sluiten zich aan, keren zich af of – het grootste gedeelte van de mensheid – laten het over zich heen komen en proberen zich staande te houden. Onlangs heb ik naar de film over het leven van deze Alexander de Grote gekeken en wat ik zag was waanzin, triomf, verraad en verdeeldheid.
En eigenlijk is er sindsdien maar weinig veranderd aan het oorlog voeren op zich. Het wapenarsenaal is anders geworden, maar het gaat nog steeds om geloofsovertuigingen en macht/onderdrukking. De grootste verandering zit hem echter in het feit dat door de media iedereen zijdelings betrokken wordt bij een oorlog.
Samen met vele anderen maak ik mij ernstige zorgen over de aanslagen die door kleine groeperingen extremisten worden gepleegd. Niemand in de Westerse wereld lijkt veilig. De tweede zorg is de grote hoeveelheid mensen die door een burgeroorlog in hun eigen land op de vlucht slaat en naar Nederland komt. Die twee afzonderlijk zijn al reden genoeg tot zorg maar nu ze hand in hand met elkaar lijken te gaan, lijdt het onoverkomelijk tot angst. Zelfs als weldenkend mens betrap ik mijzelf soms op negatieve gedachten over dit hele gebeuren. En dan niet eens zozeer over mijn medemens, maar over de manier waarop wij hier met zijn allen (ikzelf inclusief) een oordeel over (moeten?) hebben…
Wat moet het verschrikkelijk zijn om in een land in oorlog te leven en op te groeien. Wat begrijp ik die mensen goed als ze – door mooie beloftes lekker gemaakt – hun spullen bij elkaar pakken en vele ontberingen doorstaan in de hoop op een beter leven. Natuurlijk zijn er veel, heel veel kanttekeningen te plaatsen bij de oprechtheid van hun bedoelingen. Als mijn leven in gevaar zou zijn dan zou ik wellicht ook vluchten maar dan wel naar het dichtstbijzijnde land en ik zou mijn hele gezin meenemen. We zijn immers allemaal in gevaar. En met alleen dit kleine voorbeeld toon ik al aan hoe meningen zich kunnen vormen.
Het feit dat ze massaal naar West Europa vluchten heeft hoogstwaarschijnlijk te maken met de mooie beloftes die hen gedaan worden door mensen die hierdoor kunnen profiteren. Hoeveel geld moeten die arme mensen wel niet betalen voor een overtocht, voor een reisdocument? Er wordt ze verteld dat ze een huis krijgen, werk, scholing en geld. En na een tijdje kunnen achtergebleven familieleden overkomen onder het mom van gezinshereniging. Eenmaal in dat Paradijs aangekomen, hoeven zij daar niets, helemaal niets voor te doen.
En daar begint bij mij de schoen een klein beetje te wringen. Begrijp mij niet verkeerd hoor, ik gun alle mensen op de wereld een goed leven maar discriminatie heeft nog nooit iets goeds opgeleverd, niet in negatieve, noch in positieve zin. In Nederland zijn heel veel mensen door de crisis hun baan kwijtgeraakt, in Nederland zijn heel veel mensen die niet of nauwelijks rond kunnen komen van hun inkomsten. In Nederland is er geen geld meer om oude mensen een goede oude dag te bezorgen. Deze mensen – die Nederland na de 2e wereldoorlog weer opgebouwd hebben – liggen soms met 6 personen op een kamer de hele dag in bed zonder dat ze iemand zien die hun enige aandacht geeft. Een gevangene krijgt meer privacy en aandacht. In Nederland zijn de pensioenfondsen, de ziektekostenverzekeraars en overige overheidsinstellingen veelal rijk, heel erg rijk terwijl Jan met de pet nauwelijks rond kan komen en er voor kiest om te stoppen met de medicatie tegen kanker omdat hij het niet meer kan betalen. Vanwege het nieuwe onderwijsbeleid (passend onderwijs) zitten veel, heel veel kinderen thuis omdat zij door dit systeem tussen wal en schip zijn geraakt. Heel veel mensen lukt het niet om hun huis te verkopen of blijven met een enorme schuld zitten doordat hun huis ‘onder water’ staat. Hoe kunnen we vluchtelingen hulp bieden als we niet in staat zijn om deze ernstige problemen het hoofd te bieden? Als we in een vliegtuig zitten, wordt er uitgelegd dat we eerst ons eigen zuurstofmasker op moeten zetten voor we anderen helpen….
De schoen wringt nog meer als ik zie dat Nederland verdeeld lijkt te raken door een falend vluchtelingenbeleid. De discussies lijken steeds feller te worden want als je niet de helpende hand uit wilt steken voor onze medemensen ben je klaarblijkelijk asociaal en wordt je vergeleken met fascisten. Een tussenweg lijkt er niet meer te bestaan. Nog even en dan is er in Nederland een burgeroorlog aan de gang met voorstanders en tegenstanders met betrekking tot vluchtelingen. “Nou dat zal vast wel meevallen”, hoor ik u denken, maar is dat echt zo? Is zo niet ooit, zo’n 80 jaar geleden, de eerste stappen gezet richting een 2e wereldoorlog? Natuurlijk zijn wij weldenkende mensen, maar inmiddels zijn er ontzettend veel mensen hier in Nederland wie het water tot de lippen staat en waar niets ‘zomaar’ voor gedaan wordt. Soms terecht maar in vele gevallen volkomen onterecht. Deze mensen zien lijdzaam toe dat andere mensen van buiten Nederland onderdak krijgen, geld, gezondheidszorg en onderwijs. Gratis! Voor die mensen wordt goed gezorgd, iets dat zij ook zo graag willen. En ook met die mensen leef ik mee.
Maar de angst slaat pas werkelijk toe als ik de verhalen lees over hoe slecht het vluchtelingenbeleid uitgevoerd wordt, niet alleen in Nederland maar door heel Europa. Halen we werkelijk alleen maar mensen binnen die op de vlucht geslagen zijn voor de terreur in hun eigen land of zitten daar ook profiteurs onder of, nog erger, extremisten die gebruik maken van de verdeeldheid in Nederland? Iedereen kent het antwoord vanuit de media.
Gelukkig bevind ik mij in een bijzonder luxe positie waarin ik als zelfstandige voor mijn eigen levensonderhoud kan zorgen, ben ik gezond van lijf en leden en leef ik als vrij mens in mijn geboorteland. En wat gun ik iedereen op aarde een goed en gelukkig leven. Ongeacht afkomst, kleur, geloof of levensovertuiging. Voor mij is iedereen gelijk en wat zou het fijn zijn als iedereen en dan bedoel ik ook echt iedereen dan ook gelijk behandeld wordt. Het kan en mag niet zo zijn dat Nederlandse mensen gediscrimineerd worden door allochtonen omdat zij willen dat wij ons aanpassen aan hun wetten en regels. Het kan en mag niet zo zijn dat vluchtelingen positief gediscrimineerd worden ten opzichte van Nederlanders.
Onbevooroordeeld wil ik zijn en blijven.
© La Chiave – oktober 2015