Hierbij inmiddels alweer mijn 3e blog van dit jaar. Zoals beloofd zou ik jullie op de hoogte houden van het wel en wee aangaande mijn persoonlijke doelen voor dit jaar. Ik kan niet anders stellen dan dat de vaart er over het algemeen nog steeds lekker inzit. Ik geloof niet in toeval en het sneeuwbaleffect lijkt ook hier van toepassing.
Doel 1 – fitter worden
Na mijn vliegende start in januari en mijn groeiende enthousiasme volgde 2 weken geleden een dip. Niet dat ik niet zo vaak als mogelijk wilde sporten, maar dat kwam er simpelweg niet van. 
De storende factor was de verbouwing van de keuken en alles wat daarbij mis kan gaan en dus extra tijd vergt. Op dat moment vond ik het ab-so-luut niet leuk. Nu kan ik er eigenlijk wel om lachen want wat maakt die ene week waarin ik een keer minder naar de sportschool ben gegaan nu uit? Bovendien merkte ik vorige week maar weer eens dat er echt vooruitgang in zit, dus waar maak ik mij nu zo druk over?
Fitter worden heeft dus niet alleen met mijn gang naar de sportschool te maken. Minstens zo belangrijk is dat ik de balans weet te houden tussen energienemers en energiegevers. En ik kan je vertellen dat het verbouwen van een keuken geen energie neemt maar energie vreet. Vorige week zondag was het dieptepunt dan ook echt bereikt. Een wandeling in de natuur – wat normaal gesproken voldoende is om de batterij op te laden – was op dat moment een druppel op een gloeiende plaat. Evengoed geldt dat als het leed eenmaal geleden is, dat dit leed ook weer snel naar de achtergrond verdwijnt. Zo ook bij mij. De keuken is prachtig geworden, de rust is weergekeerd dus er kan weer met volle teugen genoten worden. Vorige week weer twee keer de sportschool bezocht en thuis eenmaal de yogamat uitgerold. Gisterenmiddag ook nog een heerlijke wandeling gemaakt met mijn lief.
Maar wat ik vooral gedaan heb, is gewoon lief zijn voor mijzelf. Het mijzelf gemakkelijk maken door mijn verwachtingen bij te stellen en meer mee te gaan met de flow. Als er veel (meer) van mij gevergd wordt, is het heel belangrijk dat ik veel (meer) dingen doe die mij energie geven. Iedereen die zich hiermee bezig houdt, kan dit beamen en toch kan ook dit dan een ‘moeten’ worden. Ik heb geleerd dat het soms beter is om pas op de plaats te maken en het even te laten gaan. Zo lang je de draad daarna weer gewoon kunt oppakken, is er niets aan de hand.
Doel 2 – balans – harmonie – vrijheid en dat in een relatie
Bovenstaand verhaal maakt nog weer eens duidelijk hoe mijn doelen samenhangen met elkaar. De balans was volledig zoek en ik was mijn gevoel van harmonie en vrijheid kwijt. En toch waren al die ingrediënten gewoon aanwezig. Door mij vast te houden aan mijn gewoontes – hoe nieuw ook – benam ik mijzelf onbewust de keuze naar het ervaren van vrijheid en harmonie, zelfs in die lastige omstandigheden. Het leven is een leerproces en dit – een nieuwe keuken zo vlak na weken van verbouwen en verhuizen – is behoorlijk pittig lesmateriaal. Al met al kan ik niet anders concluderen dan dat ik er heel aardig doorheen gerold ben. Mede ook dankzij vriendlief die de uitvoerende taken voor zijn verantwoordelijkheid heeft genomen en mij de kans heeft gegeven op zijn tijd een wandeling te gaan maken zodat ik even kon ontsnappen aan stof en herrie. Daarna samen blij kunnen zijn met het mooie resultaat en er samen van kunnen genieten maakt alles weer goed.
Wat ik nog steeds wel een beetje lastig vind op dit moment is daadwerkelijk kiezen voor mijzelf en voor datgene dat ik zo belangrijk vind in mijn leven. Volgens mij heeft dit te maken met mijn twee kanten die ik beiden in mij heb: de zakelijke en zeer nuchtere kant (de harde en serieuze werker) en zijn zeer gevoelige en spirituele tegenhanger. Maar daarover meer in mijn 3e doel van 2017.
Doel 3 – aandacht voor mijn praktijk
Want tja als je jarenlang in een harde zakelijke omgeving vertoeft hebt waarin het gaat om presteren en performen, is het nog knap lastig om dat weer uit je systeem te krijgen, ondanks dat ik inmiddels toch al een aantal jaren niet meer voor een ‘baas’ werk. Mijn hang naar perfectie haalt altijd weer die harde werker naar boven.
Na het vervolggesprek bij de nieuwe opdrachtgever was het afwachten wanneer zich een nieuw traject zou voordoen waarbij zij mij zouden kunnen gebruiken. Dat dit al binnen een week zou gebeuren, hadden we geen van beiden kunnen voorzien. Eén van de vaste werknemers is tijdelijk uitgevallen en diens caseload moet verdeeld worden over de overige collega’s. Daardoor werd mij gevraagd om één volle dag in de week in te springen en zo’n 10 cliënten over te nemen. Super leuk natuurlijk! Op stel en sprong een afspraak gemaakt om ingewerkt te worden in het cliëntvolgsysteem en de casussen overgedragen te krijgen. Morgen is mijn eerste dag. Natuurlijk wil ik goed beslagen ten ijs komen en mij inlezen in de cliënten die ik morgen ga spreken. Inloggen vanuit de thuisomgeving stuit echter op problemen. Ik heb zojuist gebeld met het hoofdkantoor en nu is het wachten tot iemand met verstand van zaken mij terugbelt.
En daar komen die twee kanten van mij om de hoek kijken en de keuze die daaruit voortvloeit, want had ik mijzelf niet een wandeling buiten beloofd? 
Prioriteiten stellen dus en vooralsnog wint mijn zakelijke kant (geven) het van mijn zachte kant (nemen). Logisch natuurlijk zou je denken, maar zo midden in het veranderproces waarin ik mij bevind met mijn doelen is dat zo logisch nog niet. Wederom besluipt dat gevoel van klemzitten mij, geen keuze hebben. “Hé waar (her)ken ik dit van? Had ik dit twee weken geleden ook niet?” Het universum stelt mij op de proef en dit keer ben ik voorbereid. Ik weet dat het niet zal afdoen aan de kwaliteit van mijn gesprekken morgen met de cliënten dus dat zorgt voor rust. Ik accepteer de situatie en laat het los. Ik ben blij met al deze nieuwe ontwikkelingen in mijn praktijk. Het werkvolume groeit en ik geniet van de netwerkcontacten die ik in korte tijd erbij heb gekregen. Ik geniet sowieso van het hele proces wat het hebben van een eigen onderneming met zich meebrengt. Wat een geweldig leerproces is dat! Als dat geen energiegever is…
Komende zaterdag is er weer een bijeenkomst van een van mijn andere opdrachtgevers. Ik ben benieuwd wat dit met zich meebrengt. Daarnaast gaan er een aantal ideeën op het gebied van trainingen en workshops verder uitgewerkt worden. Beslissingen die genomen moeten worden op het gebied van mijn eigen persoonlijke en zakelijke ontwikkeling. Genoeg te doen dus de komende maand.
Compassie was voor mij beslist het sleutelwoord van de afgelopen maand. 
Afgelopen vrijdag kreeg ik van vriendlief de Happinez met als thema “vertrouwen”. Wellicht wordt dat het woord voor de komende maand, maar ik pin mij er zeker niet op vast. Ik laat het komen zoals het komt of zoals mijn leraar Engels zijn boot had genoemd “let but blow”
© Coachpraktijk La Chiave – maart 2017