“Dag slager mag ik 2 stukjes zalmfilet

“Dag slager, mag ik twee stukjes zalmfilet?” Het is een vraag die je als slager niet snel gesteld zult krijgen. Om de doodeenvoudige reden dat je voor een stukje vis niet naar de slager gaat.

Vorige week ontstond er op twitter een enigszins verhitte discussie over gespecialiseerde counselors en coaches. Aanleiding was een tweet van een mevrouw die na jarenlange trajecten bij de GGZ het spoor bijster was en dringend behoefte had aan ondersteuning. Haar vertrouwen in de GGZ was volledig weg en haar klachten waren ondanks de jarenlange trajecten niet verdwenen. Ik vroeg haar of gespecialiseerde coaching wellicht iets voor haar was. Zij had zeker wel interesse, maar twee andere mensen hadden hun mening klaar. Gespecialiseerde coaching? Nou nee dat kan toch helemaal niet!!! Mijn redenering was een volmondig ja!!! Dat is wel degelijk mogelijk. Want of het nu gaat om een arts, een (GGZ)psycholoog of een counselor/coach. Alles valt of staat met de kwaliteit die geleverd wordt na een goede studie en gespecialiseerde nascholing.

Mijn specialisaties
Tijdens mijn opleiding werd het mij al snel duidelijk dat ik mij wilde specialiseren in de begeleiding van mensen met stress en burn-out. Tijdens mijn eigen burn-out werd ik niet goed begeleid door mijn toenmalige werkgever en hun harde en zakelijke opstelling, zorgde voor een overlevingsmodus bij mij die mij de kracht gaf om er sterker uit te komen. Een geluk bij een ongeluk. Tevens was ik tot de conclusie gekomen dat ik voor mijzelf wilde beginnen. Iets wat bijzonder goed heeft uitgepakt. Weer wat later ben ik mij, mede door mijn eigen persoonlijke ervaring, ook gaan specialiseren in het begeleiden van mensen met kanker. Naast het volgen van gerichte (meerdaagse) trainingen, het bijwonen van informatiebijeenkomsten en het lezen van vakliteratuur heb ik mij gespecialiseerd en zorg ik altijd dat mijn kennis up to date is.  

Als iemand zich bij mij aanmeld, volgt er eerst een uitgebreide intake met aandacht voor de anamnese (voorgeschiedenis) van de cliënt, diens persoonlijke omstandigheden en uiteraard de hulpvraag waarmee de cliënt zich aanmeldt. Soms komt het naar voren dat iemand eerder al begeleid is geweest bij een (GGZ)psycholoog. Uiteraard roept dat vragen bij mij op, want wat is de reden dat iemand niet terug gaat naar deze hulpverlener? De strekking van die reden is vaak helder: na jarenlange begeleiding hebben ze niet het gevoel dat ze iets bereikt hebben of dat hun klachten afgenomen zijn. Sowieso zet ik mijn vraagtekens bij jarenlange begeleiding, met uitzondering uiteraard voor mensen met een psychische aandoening. Dit zijn echter ook niet de mensen die ik begeleid. Als counselor kan en mag ik mij niet bezig houden met de behandeling van mensen met een psychische aandoening. Als counselor stel ik geen diagnose (al vraag ik wel goed uit om te weten wat er aan de hand is) om vervolgens volgens protocol een strikt behandelplan te moeten volgen. Deze mensen stuur ik door naar de daarin gespecialiseerde instellingen. Echter iedereen met een psychosociaal vraagstuk is bij mij welkom. Daar zit ook het grote verschil: als counselor begeleid je een cliënt in plaats van dat je een patiënt behandeld.

Uit eigen ervaring
Een aantal jaar geleden was mijn moeder ongeneeslijk ziek en haar overlijden zou niet heel lang meer op zich laten wachten. Omdat wij best een hechte band hadden en veel contact was ik bang dat ik na haar overlijden mogelijk in een gat zou vallen. Iets wat ik niet graag zag gebeuren, want als zelfstandig ondernemer met een goedlopende praktijk kun je het je niet veroorloven om lang dicht te zijn of minder goed werk te leveren. Ik had behoefte aan begeleiding vooraf en via de huisarts kwam ik bij een GGZ instelling uit waar ik mijn verzoek voor rouwbegeleiding neerlegde. Na een standaard vragenlijst zou een telefonische intake volgen. De dame in kwestie belde mij een uur te vroeg op en ik legde haar uit dat ik samen met mijn moeder – onderwerp van het gesprek – in de auto zat en dat dit gesprek nu niet uitkwam. Ze had er duidelijk geen begrip voor en begon toch aan haar intakevragen. Het was een ongemakkelijke situatie. Uiteindelijk kreeg ik haar zover om een andere afspraak te maken en na dit gesprek zouden ze mijn vraagstelling intern bespreken. Een week later werd ik gebeld met de mededeling dat mijn vraagstelling gezien de omstandigheden normaal was en dat gesprekken niet vergoed zouden worden door de zorgverzekeraar. Evengoed was ik voor een behoorlijk groot bedrag per sessie (45 minuten) welkom. Ik bedankte hen voor de moeite en ging er niet op in.

Tijdens mijn opleiding, jaren daarvoor, was ik in aanraking gekomen met een coach die gespecialiseerd was in rouwverwerking en begeleiding. Zij was indertijd mijn supervisor en ik nam contact met haar op met de vraag of het qua tijdsspanne (wetgeving en ethiek binnen de counseling) mogelijk was om door haar begeleid te worden bij mijn persoonlijke hulpvraag. Dat kon en een week later zat ik voor een beduidend lager bedrag per sessie (1,5 uur) bij haar aan tafel. Een bedrag dat ook nog eens door mijn zorgverzekeraar deels vergoed werd als zijnde ‘alternatieve geneeswijze’. Vier intensieve en kwalitatief goede gesprekken volgden. Dankzij de gespecialiseerde begeleiding kon ik op een mooie manier het contact met mijn moeder gedurende die laatste periode in haar leven intensiveren zonder dat dit mij extra energie kostte. Sterker nog, ik kon uit mijn comfortzone komen en dingen doen die ik eerder voor onmogelijk gehouden had. Na haar overlijden was er uiteraard alle ruimte en tijd voor het verdriet en het gemis maar het belette mij niet om mijn werk op vakkundige wijze voort te zetten.

In de praktijk
Uiteraard zijn er uitstekende (GGZ)psychologen die hun vakgebied verstaan en goed werk leveren. Helaas ken ik ook de andere kant waarbij verkeerde diagnoses getrokken zijn, onnodige medicatie is voorgeschreven en er sprake is van jarenlange behandelingen zonder enige vooruitgang. En uiteraard zijn er ook slechte coaches die zonder (gedegen) opleiding begeleiding aanbieden omdat ze denken dat ze het wel kunnen.

In de afgelopen jaren zijn er cliënten bij mij gekomen met een diversiteit aan hulpvragen. Vaak gerelateerd aan mijn specialisatie stress, burn-out of kanker maar soms ook was er een totaal andere hulpvraag. Luisteren, doorvragen, inzicht bieden en oplossingsgericht werken zijn belangrijke handvatten voor een goed resultaat. Echter elke persoon is anders, elke situatie is uniek dus mijn aanpak is toegepast op datgene wat er nodig is om deze persoon te begeleiden met diens vraagstuk.

Dus is een gespecialiseerde counselor/coach een goed idee? Ik zou zeggen: absoluut! Want of je nu kiest voor een (GGZ)psycholoog of een gespecialiseerde counselor of coach. Het gaat uiteindelijk om de kwaliteit die je krijgt. En als je kwalitatief goede vis wil, ga je toch zeker liever naar de visboer?

Het UWV maakt elk jaar een overzicht van beroepen met moeilijk en vervulbare vacatures. Daarmee wordt zichtbaar welke beroepen goede kansen bieden op werk en waar het zinvol is te investeren in scholing.

Sinds de uitbraak van het coronavirus is de arbeidsmarkt drastisch veranderd. Hoe deze zich de komende maanden gaat ontwikkelen, is nog onduidelijk. Wel is het zeker dat de werkloosheid de komende maanden verder zal stijgen.

Desalniettemin blijven wij niet bij de pakken neerzitten want waar een wil is, is een weg. Wellicht vind je nu niet de baan van je dromen, maar kun je in elk geval wel ergens aan de slag om op die manier inkomen te garanderen.

Meest kansrijke beroepen
ZORG
In de zorg zijn er al langere tijd veel mensen nodig. Verzorgenden, (wijk)verpleegkundigen, operatieassistenten, psychologen, specifieke medische specialisten, tansartsen en mondhygiënisten. Een nadeel is dat dit beroepen betreffen die een specifieke opleiding vereisen. Een voordeel is dat je er zeker van kunt zijn dat er de komende jaren voldoende aanbod is qua werk.

ONDERWIJS
Ook in het onderwijs kampen ze al geruime tijd met tekorten aan leerkrachten voor het basisonderwijs, docenten exacte vakken en taaldocenten.

BOUW
Altijd al met je handen willen werken? Dan is hier je kans. In de bouw is men op zoek naar betonwerkers, timmerlieden, kraanmachinisten, dakdekkers, glaszetters en tegelzetters. Voor diegene die wel affiniteit met de bouw hebben maar beter zijn in de voorbereidingen hierop zijn er de volgende mogelijkheden: werkvoorbereiders en calculators, uitvoerders bouw, grond-, weg- en waterbouw, bodemkundig onderzoekers, bouwkundig/weg- en waterbouwkundig toezichthouders en adviseurs, projectleiders, adviseurs en constructeurs. 

INSTALLATIEENERGIE
Ook in deze branche is er een scala aan beroepen waaruit je kunt kiezen. Wat dacht je van loodgieter, leidinglegger gas, water, sanitair en verwarming, monteur, elektricien, monteur elektrische installaties, glasvezelmonteur, installateur/monteur luchtbehandeling, koeltechniek, lifttechniek en beveiligingsinstallaties, meet- en regeltechnicus, monteur meet- en regeltechniek, tekenaar, werkvoorbereider, calculator, uitvoerder, projectleider, ontwerper of constructeur installatietechniek en elektrotechniek.

INDUSTRIE/VOERTUIGEN
In deze branche is men op zoek naar onder andere medewerkers technische dienst, monteurs operators voedingsindustrie, plaatwerkers, programmeurs, verspaners en CNC bedieners. Calculators en werkvoorbereiders werktuigbouw, ontwerpers industriële automatisering, projectleiders, procestechnologen en -onderzoekers, monteurs mobiele werktuigen.

ICT
Jaren geleden was er nog nauwelijks droog brood in te verdienen, maar inmiddels staat de ICT branche ook weer in de lijst met kansrijke beroepen. Een branche die voor met name veel jongeren tot de verbeelding spreekt. Als BI-specialist en datawarehouse ontwikkelaar kun je aan de slag. Evenals programmeur, developer specifieke talen en toepassingen, netwerkspecialisten technische infrastructuur, systeemontwikkelaars, testdevelopers en security specialisten ICT.

Ook bij de overheid kun je aan de slag. Hier is men met name op zoek naar beleidsmedewerkers ruimtelijke ordening/planologie/milieu en stedenbouwkundigen.

Altijd al iets met cijfers gehad? In de financiële/juridische wereld kun je aan de slag als assistent accountant, AA-accountant, register accountant, belastingadviseur en customer Due Diligence specialisten.

Voor de mensen met de groene vingers is er al sinds jaren voldoende mogelijkheden om als hovenier of boomverzorger aan de slag te gaan, maar ook als tractorchauffeur, landbouwmachinist of loonwerker.

Tot slot nog een aantal specifieke beroepen als woningstoffeerder, vloerenlegger en keukenmonteur.

Tijdelijke ‘corona’banen
Dat corona ook nog voor (tijdelijke) banen zou zorgen, had aan het begin niemand gedacht maar niets is minder waar. Er is vooralsnog nog steeds veel vraag naar klantenservice medewerkers corona testlijn GGD en medisch administratief medewerkers.

Niet bij de pakker neerzitten
Zoals ik al eerder schreef: “Waar een wil is, is een weg” want ondanks bovenstaande specifieke(re) beroepen, is er ook nog altijd voldoende werk te vinden op andere vlakken. Administratief medewerkers, of baliemedewerkers, ik zie nog voldoende vacatures door het hele land heen staan. Toch een bepaalde droom die nu niet realiseerbaar lijkt? Kijk wat er nu mogelijk is om te werken aan je toekomst. Alvast een opleiding volgen in de door jouw geambieerde richting naast je werk als monteur of als receptioniste. Want eens houdt ook deze crisis op en is er weer voldoende vraag in de branches die het nu een stuk minder druk hebben.   

Dit artikel is een samenwerking tussen Marina Fransen (Coachpraktijk La Chiave) en Wouter Fontein (Re-integratie onderwijs en zorg)

Ze zit tegenover mij. Het is ons derde gesprek en voor de eerste keer zie ik iets van een voorzichtige lach rondom haar mondhoeken. Ze heeft voor het eerst sinds maanden weer eens goed geslapen en alleen dat ene nachtje maakt al een wereld van verschilt, vertelt ze.

Een paar weken daarvoor meldde ze zich in mijn praktijk. Ze had een burn-out vertelde ze mij en ze was ten einde raad. Ze voelde zich zo lamlendig, ze herkende zichzelf niet meer. Ze had alle adviezen van de huisarts opgevolgd maar ze bleef maar klachten houden. Tijdens het uitvoerige intakegesprek kwam ook naar voren dat ze in de overgang zat. Nu moet je weten dat de symptomen die bij een burn-out horen in veel gevallen lijken op die van de overgang.

Symptomen burn-out	Symptomen overgang
Vermoeidheid	Vermoeidheid
Slecht slapen	Slecht slapen
Klachten van depressieve aard	Klachten van depressieve aard
Concentratieproblemen	Concentratieproblemen
Stemmingswisselingen	Stemmingswisselingen
Stressklachten	Stressklachten

Ik had dan ook gerede twijfel over de diagnose die ze gesteld had gekregen. Een burn-out heeft deels te maken met iemands persoonlijkheid te maken, maar ik kon hier geen aanwijzingen voor vinden. Ook waren er aanwijzingen die meer richting overgang dan burn-out wezen. Dieper op de materie ingaand kwamen we uit tot de conclusie dat haar klachten wel eens door de overgang veroorzaakt konden worden, mogelijk met een burn-out tot gevolg.

Symptomen overgang
De meest bekende symptomen zijn opvliegers en nachtzweten, het gevolg van de hormoonschommelingen. Hierdoor slaap je slecht en ben je moe. Ook kun je last hebben van stemmingswisselingen en prikkelbaarheid. Maar naast deze bekende klachten is er nog een scala aan symptomen die beduidend minder bekend zijn bij vrouwen: gewrichtsklachten, gewichtstoename, minder zin in seks, haaruitval, geheugenverlies, duizeligheid, ongewenst urineverlies, opgeblazen gevoel, allergieën, een droge huid, slechte concentratie, broze nagels, onregelmatige hartslag, verandering lichaamsgeur, botontkalking, hoofdpijn, brandende tong, paniekaanvallen, spierspanning, misselijkheid, tandvleesproblemen, pijn in de borst en hoofdpijn.

Behandeling
In tegenstelling tot een burn-out is de oorzaak van de overgang lichamelijk en dat vraagt een hele andere benadering. Samen met mijn cliënt namen we haar levensstijl onder de loep en bespraken we hoe zij het een en ander aan kon passen. Mijn cliënt begon met gezonder eten en meer bewegen. Hierdoor werd haar weerstand verhoogd en had zij minder last van haar klachten. De opvliegers en het nachtzweten werden minder waardoor zij beter ging slapen. Dat maakte weer dat ze meer energie kreeg en leuke dingen ging ondernemen. Het domino-effect deed de rest.

Na dat derde gesprek ging ze weer aan het werk. Hoewel er een behoorlijk taboe rust op een onderwerp als de overgang heeft ze het haar leidinggevende en collega’s verteld. Het is belangrijk om zich gehoord en gesteund te voelen. Voor de ander is het belangrijk om te begrijpen wat de overgang fysiek en mentaal met iemand kan doen. Samen kun je dan naar oplossingen zoeken zodat iemand zo optimaal mogelijk kan functioneren. Dit gesprek pakte goed uit voor haar.

Zo’n verandering in levensstijl doe je niet zomaar even. Je hele mindset heeft een boost nodig en hoe fijn is dat met iemand aan je zijde die begrijpt wat je doormaakt en jou van advies kunt voorzien. Geheel klachtenvrij krijg je iemand – zonder medicatie – bijna niet, maar met een positieve mindset en een ander etens- en bewegingspatroon kun je wel een heel eind komen.

Na een vijftal gesprekken namen we afscheid. Vorige week ontving ik een mailtje van haar vanuit een mooie locatie in Drenthe. Ze had besloten om zichzelf te trakteren op een mini retraite. Ze was weer helemaal terug en had weer zin in het leven.

De kans bestaat dat jij (en je werkgever) vanuit een verzuimsituatie tot de conclusie komt dat je huidige baan of werkomgeving niet meer bij je past. Dan kom je vaak in een re-integratie 2e spoortraject terecht. Het zoeken naar een nieuwe invulling van de arbeidstijd kan veel blootleggen: misschien zijn je competenties veranderd of ligt je interesse gewoonweg niet meer in hetzelfde gebied. We merken dat dit soms moeilijk is voor cliënten. Laat je inspireren door een aantal van mijn succesverhalen waarbij cliënten vanuit een re-integratie 2e spoortraject weer gelukkig werden in hun werk.

Het succes van Fred
Fred wordt in 2017 aangemeld voor een re-integratie 2e spoortraject. Het is een vrolijke man die zijn hele leven al werkt als monteur bij een groot installatiebedrijf. Hij is onlangs voor de 2e keer geopereerd aan zijn knieën en de arbeidsdeskundige kon niets anders concluderen dan dat zijn eigen werkzaamheden niet meer passend zijn. Fred vindt het heel erg dat hij zijn eigen werk niet meer kan uitvoeren maar is niet voornemens om passief af te wachten wat er gaat gebeuren.

Samen gaan we aan de slag. We kijken naar zijn vaardigheden, zijn intenties en welke functies er passend zijn. We gaan aan de slag met het maken van een CV, een sollicitatiebrief en oefenen telefoon- en sollicitatiegesprekken. Wat echter ook belangrijk is, is dat Fred zijn uren weer moet gaan opbouwen. Er is immers geen sprake van een urenbeperking dus hij moet uiteindelijk weer 8 uur per dag, uur per week kunnen werken. Omdat Fred thuis zo nu en dan op de computer bezig is, vragen we de werkgever of deze hem werk op kantoor kan aanbieden zodat hij zijn belastbaarheid op kan gaan bouwen. Er wordt hem simpel invoerwerk gegeven en gelukkig blijkt Fred hier aanleg voor te hebben

Onze zoektocht naar een passende baan wordt uitgebreid met licht administratief werk. Zijn werkgever is echter bijzonder blij met de vorderingen die hun werknemer maakt op kantoor en geven hem steeds meer administratieve klussen erbij. Hij bouwt gestaag niet alleen zijn uren op maar ook zijn vaardigheden en skills. Na een tijdje hebben we beet: Fred wordt uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek bij een externe werkgever en zij willen hem graag een baan aanbieden. We zijn blij! Maar de werkgever…. Nee die is niet blij. Ze zijn tevreden met Fred en zien hem na 30 trouwe dienstjaren niet graag vertrekken. Dus bieden ze hem een baan aan op kantoor. Fred hoeft er niet lang over na te denken en neemt deze kans met beide handen aan. Soms – als ik een afspraak daar op kantoor heb – loop ik even langs. Het gaat goed met Fred. Hij heeft het nog steeds naar zijn zin en spreekt altijd weer zijn waardering uit voor onze samenwerking, maar ach… met een enthousiaste en gemotiveerde cliënt als Fred en een meedenkende werkgever had ik een makkie.

Een jonge dame uit de horeca
Ze is nog heel jong, pas 24 en werkt in een horecagelegenheid in Rotterdam. Ze is daar gestart tijdens haar studie en na de afronding blijven hangen. Ze heeft het er enorm naar haar zin: leuk en afwisselend werk, leuke collega’s, goede baas. Maar dan wordt ze ziek en moet ze uitkijken naar een andere baan, het horecawerk is te belastend voor haar geworden.

We gaan aan de slag. Ze heeft een afgeronde HBO opleiding richting facility management maar haar hart ligt bij het klimaat en het gedrag van mensen. Ook heeft zij affiniteit met trends en ontwikkelingen binnen het bedrijfsleven en het organiseren van evenementen. Om haar belastbaarheid op te bouwen, gaat zij aan het werk op de administratie van een plaatselijk verzorgingstehuis. In de tussentijd solliciteren we naar diverse banen die haar aanspreken. Het duurt niet lang of ze heeft een uitnodiging om langs te komen bij een overheidsinstelling. Ze gaat op gesprek maar de werkzaamheden lijken haar wat saai. Tegelijkertijd biedt haar werkgever de mogelijkheid om aan de slag te gaan met het organiseren van evenementen.

De twijfel slaat toe, want ze staat op een belangrijk kruispunt in haar leven. Een leuke en afwisselende baan hebben, is één ding, maar wat meer inkomen is een ander ding. Ze woont nog thuis en zou graag op zichzelf willen gaan wonen, maar met haar huidige salaris gaat dat niet. Ze onderhandelt met haar werkgever, maar die kan niet veel meer bieden dan ze nu al verdient. Het werk bij de overheid betaalt een stuk beter. Ze vraagt mij om raad en ik adviseer haar het tweede gesprek bij de overheid aan te gaan en dan haar keuze te maken. Dat doet ze en met succes. Ze beseft dat de functie waarmee ze zal starten niet haar droombaan is, maar dat ze bij de overheid wel alle kansen krijgt om opleidingen te volgen en in de toekomst naar andere functies te solliciteren binnen de overheid. Bovendien is het salaris bij deze werkgever beduidend hoger en dat biedt haar de kans om uit huis te gaan. Zo kan ze uiteindelijk toch haar gevoel en haar wensen samenbrengen en neemt ze de baan bij de overheid aan. Onlangs is ze gestart met een interne opleiding waarbij ze aan de slag kan met haar affiniteit: het klimaat.

Onderstaand nog een paar mooie succesverhalen van collega Wouter Fontein met wie deze blog tot stand is gekomen.

Je werk is niet je passie
We komen dit vaker tegen, maar nemen een voorbeeld aan een cliënt die vanuit een WW-situatie bij ons kwam. Sollicitaties binnen zijn vakgebied in het onderwijs leverden steeds weer niets op. Deze cliënt voldeed namelijk niet meer aan de vereiste bevoegdheden. Wij voerden daarom een loopbaancheck uit en richtten ons via ons netwerk en vacaturezoekmachine op het vinden van passende beroepen. De tijd begon echter te dringen. Een gezin, een eigen huis met een forse hypotheek en geen tweede inkomen. Dat terwijl het einde van de WW-periode in rap tempo naderde. Een financiële strop hing in de lucht.

Tijdens het traject constateerden wij dat deze cliënt zijn focus op zijn passie bleef richten, waarin helaas geen droog brood te verdienen was. Het kostte ons veel overtuigingskracht om deze cliënt wakker te schudden, hem bewust te maken van zijn verantwoordelijkheid voor zijn gezin en hem te focussen op het solliciteren en netwerken gericht op ander werk, waarmee wel een inkomen kon worden vergaard.

Uit ons beroepskeuzeonderzoek kwamen een aantal beroepen naar boven waar vraag naar was. Kort voordat de WW afliep en de cliënt in de bijstand zou belanden viel eindelijk het kwartje. Met een gezamenlijke inspanning werd deze cliënt voor twee redelijk eenvoudige parttime banen aangenomen. Het inkomen was weliswaar krap, maar het gevaar de hypotheek en het levensonderhoud van het gezin niet meer te kunnen betalen was afgewend. En wat het leukste aan deze casus was: cliënt hield tijd over, waardoor hij ook verder kon gaan met zijn passie. Later vernamen we van hem dat hij het erg naar zijn zin had en zijn passie zelfs goed geld in het laatje begon te brengen.

De omgeving past, de baan niet
Deze cliënt werkte in de ICT bij een onderwijsinstelling. Maar deze baan bood hem steeds minder uitdaging, terwijl cliënt zich wel thuis voelde in de werkomgeving; het onderwijs en de ICT.

Tijdens onze loopbaancheck werd duidelijk dat deze cliënt voor een docentschap geschikt zou zijn. Na wat zoeken bleek er een enorm tekort (en dus behoefte) aan ICT-docenten in de huidige digitale wereld. Onze cliënt werd vrij spoedig op basis van detachering extern als parttime ICT–docent op een MBO aangenomen. Na de start als docent werd in overleg bepaald welke aanvullende scholing nodig was voor zijn bevoegdheid. Naast deze parttime baan ging cliënt op zelfstandige basis ICT-ondersteuning aanbieden aan particulieren en ondernemers. Cliënt was uitermate blij met de veranderingen van zijn werkzaamheden en gaf aan zich erg ingenomen te voelen met het besef, dat er aan het einde van zijn loopbaan toch nog heel plezierig, uitdagend en afwisselend werk was gevonden.

Onzekerheden overwinnen
Niet voor iedereen is een simpel leven zonder geestelijke of fysieke ‘aandoeningen’ weggelegd. Zelfs wij putten nog dagelijks inspiratie uit een goed opgeleide cliënt met straatvrees, diverse vastgestelde arbeidsbeperkingen en ook nog een forse vorm van autisme. Deze cliënt kwam bij ons in een 2e spoor re-integratietraject terecht.
Uit ons beroepskeuzeonderzoek kwamen slechts een beperkt aantal beroepen naar voren waar deze cliënt min of meer geschikt voor zou kunnen zijn. Echter was één daarvan het behalen van een taxi pas om klanten naar school of werk te vervoeren.
Het rijden in een taxi/busje voelde toch een beetje aan als een min of meer veilige omgeving; toch naar buiten, maar wel in een eigen besloten, dus veiligere omgeving. De taxi-pas werd behaald, maar toen moest er met werk worden gestart. Daar zag onze cliënt erg tegenop. Wat moest hij zeggen tegen de passagiers? Converseren was juist niet zijn ding. Maar wat bleek? Cliënt moest in de ochtend en aan het einde van de middag een busje met autistische kinderen vervoeren. Dit stelde hem direct helemaal gerust. Immers, hij was ervaringsdeskundig hoe je met zo’n doelgroep om moest omgaan.

Zo zie je maar dat – hoewel een re-integratie 2e spoortraject soms pittig kan zijn – er vaak mooie dingen in je toekomst kunnen liggen. Ook als je er zelf niet uitkomt. Loop jij vast en kun je wel wat hulp gebruiken? Aarzel niet en neem gerust vrijblijvend contact op.

Dit artikel is een samenwerking tussen Marina Fransen (La Chiave) en Wouter Fontein (Re-Integratie Onderwijs & Zorg). In alle anekdotes zijn details aangepast zodat de privacy van onze cliënten gewaarborgd blijft.

Het is een vraag die altijd weer aan ons wordt gesteld op Het moment dat mensen – die wij in een re-integratie 2^e spoortraject begeleiden – gaan solliciteren. De vraag luidt: “Moet ik eerlijk zeggen dat ik langdurig ziek ben (geweest), of zeg ik dat niet?”

WIL JE EERLIJK ZIJN?
Conform de wetgeving is men niet verplicht tijdens een sollicitatiegesprek iets mee te delen over (de mate van) de gezondheid. Er mag ook niet naar gevraagd worden. Wel wordt er vaak gepolst naar de reden waarom iemand op een functie heeft gereageerd, zeker als het iets heel anders is dan de persoon voorheen heeft gedaan. Mensen willen over het algemeen open en eerlijk zijn. Het voelt ook als een veilige keuze. Per slot van rekening is er sprake van een medische beperking.

Een mogelijke oplossing is dan dat de werknemer vanuit de huidige werkgever bij het nieuwe bedrijf gedetacheerd wordt, in afwachting van de WIA-keuring. Zowel de werknemer als de nieuwe werkgever lopen daarbij geen risico.

Het komt ook voor dat mensen een nieuwe werkgever niet willen laten weten dat er medisch gezien iets met ze aan de hand is. Zij willen graag met een ‘schone lei’ beginnen en hun ziekteproces achter zich laten. Dat is ook mogelijk als – eventueel in overleg met de bedrijfsarts en/of arbeidsdeskundige – blijkt dat de nieuwe functie inderdaad passend is en de belastbaarheid niet overschreden wordt. Daarbij is het tevens belangrijk dat iemand de belastbaarheid in de nieuwe functie qua uren aankan.

Het is en blijft een feit dat nog veel werkgevers een potentiële werknemer met een verzuimverleden niet aannemen. Dit vanwege een vermeend risico dat zij lopen op nieuw uitval. Vaak is dat echter niet aan de orde, omdat je als re-integratiecoach met de kandidaat op zoek gaat naar passende functies, waarbij rekening wordt gehouden met de met de mate van belastbaarheid. Daarnaast krijgt een nieuwe werkgever vaak een ‘no risk’ polis. Dat wil zeggen dat als de werknemer binnen 5 jaar weer ziek wordt het UWV 70% het loon/salaris gedurende de ziekteperiode aan de werkgever vergoedt.

ONS ADVIES
Het advies wat wij meestal geven is om het eerste sollicitatiegesprek in te gaan en te kijken hoe prettig het gesprek aanvoelt. Als er dan sprake is van een uitnodiging voor een 2^e gesprek kan worden beslist om open kaart te spelen of om te ‘verzwijgen’ en met een schone lei beginnen.

Bij twijfel of een nieuwe baan wel passend is, moet een sollicitant geen risico nemen, vinden wij. Ga dan voor een detachering, snuffelstage of proefplaatsing: dan blijf je immers in dienst van je werkgever en kunnen zowel jij als de nieuwe werkgever ervaren hoe het gaat.

N.B.
Belangrijk is ook het maken van een inschatting op het mogelijke arbeidsongeschiktheidspercentage. Is het vrij zeker dat iemand minder dan 35% afgekeurd wordt, dan wordt de neiging naar verzwijgen groter. Is de kans op een afkeuringspercentage van 35% en hoger aannemelijk, dan is het verstandiger om ‘open kaart’ te spelen. Een WIA-uitkering biedt immers inkomenszekerheid die een nieuwe baan (vanwege de proeftijd) niet biedt.

Met dank aan collega Wouter Fontein van re-integratieonderwijs – met hem heb ik dit artikel opgesteld.

© Coachpraktijk La Chiave – december 2019

Dat het even geleden was dat ik een blog voor mijn eigen coachpraktijk had geschreven wist ik wel, maar dat het alweer een jaar geleden was, had ik niet verwacht. Hoogste tijd dus om jullie bij te praten.

Het afgelopen jaar is druk geweest. Druk met cliëntenbegeleiding en met re-integratiebegeleiding. Daarnaast waren daar ook nog de werkzaamheden als nieuwbakken directeur van Bureau C&C en alles wat daarbij komt kijken. In de tweede helft van 2018 heb ik ook nog eens een start gemaakt met mijn carrière als schrijfster. Gewoon druk dus en dan vooral met werken. Natuurlijk waren er ook de ontspanningsmomenten met partner, familie en vrienden en heb ik drie maal van een vakantie kunnen genieten, maar daar tussenin was het echt buffelen. Mijzelf weinig tot geen tijd gegund om te sporten, een opleiding of workshop te volgen of mij bezig te houden met creatieve en spirituele zaken. Hoe leuk ik dat allemaal ook vind om te doen. Het kwam er gewoon niet van. Er moest gewerkt worden. Gelukkig was dat ook heel leuk om te doen en het resultaat mag er zijn!  

Maar zoals ik zelf predik dat je werk en ontspanning dagelijks – of op zijn minst wekelijks – in balans moet zien te houden, vind ik dat ik zelf ook het goede voorbeeld mag geven. Bovendien vind ik naast werken nog zoveel anderen dingen leuk en het is tijd om die weer wat meer aandacht te geven.

Hoewel ik altijd met mensen werk, hebben sommige opdrachten een heel zakelijk karakter. Dat botst wel eens met mijn creatieve en spirituele kant. Om dit meer in balans te krijgen, ga ik in 2019 twee nieuwe opleidingen volgen. Volgende week start ik met een opleiding vernieuwend integraal coachen en later dit jaar ga ik aan de slag op het gebied van lichaamsgericht werken. Beiden spelen in op mijn behoefte aan nog meer persoonlijke aandacht voor mijn cliënten als individu. Op persoonlijk vlak vind ik het sowieso heerlijk om mijzelf te blijven ontwikkelen en uitdagen. Naast de twee opleidingen die ik ga volgen, liggen er ook een aantal vakgerichte boeken nieuw in de boekenkast die smeken om gelezen te worden.

Als hoog sensitief persoon is er ook altijd de behoefte aan stilte om in alle rust de batterij op te laden. Ik ben iemand die altijd rekening houdt met anderen en hoe fijn is het dan als er af en toe een moment is waarop dat niet nodig is. In februari vertrek ik voor een weekje naar Gambia om daar omgeven door de natuur, de zee en de kleurrijke inwoners tot stilstand te komen, te relaxen en te genieten al het moois dat Gambia te bieden heeft. Een periode van bezinning met alle tijd voor meditatie, yoga en mindfulness. Later dit jaar hoop ik mij nog een keer te kunnen aansluiten bij een soortgelijke groepsreis waarin het groepsgebeuren afgewisseld wordt met tijd voor jezelf. Tips voor een mooie betaalbare bestemming zijn zeker welkom!

Qua creativiteit kan ik mijn ei kwijt door het geven van mijn terugkerende workshops. Uiteraard heb ik mijn eigen doelen voor 2019 al helemaal uitgewerkt en staat mijn moodboard als resultaat daarvan op mijn werkplek te pronken. Aangaande deze doelen kan ik vertellen dat ze ook veel persoonlijker zijn dan ooit tevoren. Dit keer geen speciale wensen op zakelijk gebied – al hebben twee doelen hier wel raakvlakken mee – maar alles puur gericht op mij als persoon. Daarnaast heb ik mijn oude hobby, het maken van Venetiaanse maskers weer opgepakt en is daar natuurlijk nog het schrijven van het boek. Een hele klus want het verhaal dat verteld wordt, liegt er niet om en toch kriebelt het van binnen als ik ermee bezig ben. Zowel de verteller als de schrijfster hebben behoefte aan meer verdieping, aan het uitzoeken van feiten en het invullen van eventuele ontbrekende stukken in het verhaal. We gaan dus naast het interviewen ook nog samen op pad om ons te verdiepen in de achtergrond van het verhaal.

En dan is er nog die ene speciale dag in mei waar ik zo ontzettend naar uitkijk. Met een beetje geluk komen mijn zeer persoonlijke doelen voor dit jaar op deze ene dag helemaal tot hun recht en kan ik er met volle teugen van genieten. Hoe mooi is dat!

Kortom: 2018 was een uitstekend jaar waarin ik vooral op zakelijk gebied mooie stappen heb mogen maken. In 2019 gaat mijn persoonlijke kant meer in het zonnetje gezet worden. De eerste stappen zijn gezet, het doel is bekend, nu vooral genieten van de reis daar naartoe.

Ik wens jullie allemaal een prachtig jaar toe. Namasté.

Het is inmiddels nagenoeg bij iedereen bekend: de maand oktober staat in het teken van borstkanker. Toch kan er nooit genoeg aandacht zijn voor deze ziekte. Vorige week heb ik nog een presentatie van een collega mogen bijwonen en heb mij daar wederom verbaasd over voorbij- en terugkerende thema’s als slechte communicatie op de werkvloer, onbegrip van collega’s, moeizame dossiervorming richting UWV, bedrijfsartsen die werknemers zien strubbelen met re-integratie en toch alleen maar over het opbouwen van het aantal uren kunnen praten. Het is tenenkrommend. Maar ook zo begrijpelijk. Want hoe kun je het wel goed doen? Elk ziektebeeld is anders, elke behandelingen is anders, de uitwerkingen zijn anders en het belangrijkste: ieder mens is anders! je kunt geen protocollen of procedures loslaten op een ziekte als kanker en dat maakt deze ziekte ook anders dan de meeste anderen.

 

 

 

 

 

Stelling: Ziekte overkomt je, arbeidsongeschiktheid is een keuze.

Klopt helemaal want waarom meldt de ene medewerker met hoofdpijn zich ziek en slikt de andere een paracetamol en gaat toch aan het werk? Gedrag wordt er meteen gedacht. Verantwoordelijkheidsgevoel is een tweede gedachte. Binding met het bedrijf. Sfeer op de werkvloer. Inderdaad stuk voor stuk zaken die absoluut meespelen bij een ziekmelding van een medewerker. Hoe zit dat als het om kanker gaat? Geldt dit dan ook? Want waarom meldt de ene medewerker zich na het stellen van de diagnose direct ziek en blijft de ander tot het moment dat de behandeling(en) start(en) werken terwijl beide medewerkers zich op dat moment niet ziek voelen? Ook dan kan er uiteraard sprake zijn van persoonlijke motieven die meespelen. En toch wil ik hier een hele grote MAAR laten vallen want kanker wordt niet voor niets “de sluipmoordenaar” genoemd. Iemand kan zich weliswaar niet ziek voelen, maar is dit wel degelijk. Het lichaam is op dat moment mogelijk al weken bezig met het bestrijden van en vechten tegen al die woekerende cellen en dat kost energie. Is het dan zo vreemd dat iemand zich ziek meldt op het moment dat hij zich weliswaar niet ziek voelt maar waar wel een zeer ernstige en soms levensbedreigende diagnose gesteld is waarbij de bodem onder de voeten van de medewerker weggemaaid lijkt te zijn? Nee dat is verre van vreemd en toch is het ook niet raar dat iemand er voor kiest om wel verder te werken. Voor beiden valt heel veel te zeggen en ik adviseer werkgevers dan ook om onbevooroordeeld voor beide argumenten open te staan en – eventueel in samenwerking met de bedrijfsarts – met de medewerker te bespreken wat in dit geval de beste keuze is.

 

 

 

 

 

 

Vraag: Is de persoon die ik straks terugkrijg op de werkvloer nog wel de zelfde persoon?

Dat is heel goed mogelijk. In elk geval zetten zieke medewerkers alles op alles om weer ‘de oude’ te worden en weer terug te keren in hun huidige functie bij de eigen werkgever. Maar het kan ook zomaar zijn dat het antwoord op deze vraag nee luidt. Dit kan door meerdere oorzaken komen:

1. Medewerker blijft last houden van medische beperkingen. Veel gehoorde klachten zijn bijvoorbeeld vermoeidheid en concentratieproblemen. Door deze medische beperkingen is het soms noodzakelijk om de eigen functie (indien mogelijk) aan te passen. Soms is het ook niet meer mogelijk om de eigen functie uit te voeren of bestaat daar twijfel over. Dit wordt door een arbeidsdeskundige onderzocht. Mogelijk volgt dan het advies om re-integratie 2^e spoor in te zetten. Vaak ook zie je een 2-sporenbeleid omdat een behandeltraject lang kan duren en het vanwege de tijdsdruk inzake Wet Verbetering Poortwachter nog niet duidelijk is of medewerker terug kan keren in de eigen functie omdat deze niet voldoende tijd heeft gehad om te re-integreren.
2. Een dusdanig ingrijpende ziekte doet iets met de mens en hoe hij/zij in het leven staat. Soms veranderen mensen door hernieuwde inzichten of liggen de prioriteiten anders. Uit praktijkervaring weet ik dat nagenoeg elk mens dat met kanker te maken heeft (gehad), op een punt beland waarin alle facetten van het leven de revue passeren om opnieuw gewogen te worden. Soms gebeurt dit al tijdens het ziekteproces en de eventuele behandelingen, maar vaker gebeurt dit pas na verloop van tijd. De eerste tijd ligt de focus op de behandeling en het herstel. Vervolgens wordt die focust verlegd naar re-integreren en vaak gebeurt het dan dat pas in een later stadium het (geestelijke) verwerkingsproces op gang komt. Het is belangrijk dat ook hier aandacht aan besteed wordt. Het is niet altijd mogelijk om weer de oude te worden en soms ook niet eens wenselijk.

 

 

 

 

 

Stelling: iemand die kanker heeft (gehad) kun je beter niet aannemen.

Enkele feiten:   40% van de werkgevers is minder snel geneigd om iemand met/na kanker aan te nemen. 24% van de medewerkers die herstelt van kanker krijgt uiteindelijk ontslag.

Ze liegen er niet om deze cijfers en vanuit het perspectief van de werkgever misschien ook wel begrijpelijk als je je bedenkt dat er nog steeds een groot taboe heerst rondom kanker. Dit taboe veroorzaakt angst en die wil ik graag wegnemen:

Procentueel gezien is het verschil dat relatief ‘gezonde’ mensen kanker krijgen en mensen die al kanker hebben gehad en het terugkrijgen minimaal. Mensen die de diagnose kanker hebben (gehad) worden goed onder controle gehouden, terwijl relatief ‘gezonde’ mensen deze intensieve controle niet krijgen.

Op het moment dat er al een WIA-keuring heeft plaatsgevonden en een medewerker is minder dan 35% arbeidsongeschikt verklaard, wil dat zeggen dat deze medewerker voldoende arbeidsmogelijkheden heeft en dus gewoon kan werken.

Is er wel sprake van een gedeeltelijke arbeidsongeschiktheidspercentage dan loop je als nieuwe werkgever tegen een aantal (financieel) aantrekkelijke regelingen op:

• Een nieuwe werkgever kan iemand een proefplaatsing aanbieden van maximaal 2 maanden.
• Een nieuwe werkgever kan een mobiliteitsbonus aanvragen bij de belastingdienst die tot wel € 7.000,00 per jaar kan oplopen.
• Een nieuwe werkgever heeft mogelijk recht op Lage Inkomens Voorziening.
• Een nieuwe werkgever kan loondispensatie aanvragen.
• Maximaal 5 jaar “no risk polis”: dat wil zeggen dat het UWV het loon van de nieuwe medewerker betaalt mocht deze opnieuw uitvallen wegens ziekte.
• Een nieuwe werkgever kan vergoeding aanvragen voor het aanpassen van de werkplek.

Stuk voor stuk aantrekkelijke regelingen die de angst om een ‘zieke’ werknemer aan te nemen, kunnen wegnemen. Sterker nog: waarom zou u iemand die zo graag weer aan het werk wil en dus uiterst gemotiveerd is niet aannemen? Mede doordat we steeds ouder worden, stijgt ook het aantal kankerpatiënten maar het aantal mensen dat deze ziekte overleefd, stijgt ook.

Uitspraak: “Kanker en werk: een combinatie die werkt”

Een leven zonder stress: dat zou fijn zijn!

De afgelopen weken waren bijzonder enerverend voor mij. Zo waren er heel veel (nieuwe) aanmeldingen en ging mijn caseload in zeer korte tijd van ongeveer 15 cliënten naar een kleine 50! Daarbij had ik voor een groot deel geen zeggenschap meer over mijn eigen agenda en had ik te maken met de historie van een collega coach. Eerlijk gezegd heb ik dat lichtelijk onderschat en al snel ondervond ik hiervan de eerste tekenen van stress. Daarnaast overleed mijn schoonzus aan ALS.

Ik had het gevoel voortdurend in de derde versnelling te staan. Slapeloze nachten waren het gevolg. Nacht na nacht lag ik in mijn bed in de hoop de slaap te vatten maar stond ik na verloop van tijd op om wat anders te gaan doen om het vervolgens na en tijdje weer te proberen. Een vicieuze cirkel waaruit ontsnappen onmogelijk leek. Stress verhoogt de adrenaline en dat maakte mij scherp. De gesprekken met de cliënten gingen dan ook goed en ik kon mijn focus goed bewaren. Een enorm pluspunt en toch was de situatie niet gezond. Nadat mijn schoonzus was overleden, heb ik – voor mijn doen – drastische maatregelen genomen. Alle afspraken voor die week werden afgezegd waardoor ik de tijd had om alles op een rijtje te zetten. Wandelingen in de natuur werden afgewisseld met rustmomenten in de tuin, een goed gesprek met een (andere) schoonzus gaf helderheid in mijn gedachten en zo brokkelde de stress langzaamaan af en deed de rust zijn (her)entree.

Hieruit blijkt maar weer eens dat we allemaal maar mensen zijn. Ik ben gespecialiseerd in het begeleiden van mensen met stress en toch kan het ook mij overkomen om in de valkuil te stappen. Op het moment dat stress zo aanwezig is, lukt het vaak niet meer om helder na te denken. Gelukkig had ik slechts korte tijd nodig om vanuit stress weer in balans te komen. Daarbij bleek voor mij de combinatie van bewegen in de natuur en rust nemen goed voor mijn lichaam. Het gesprek met mijn schoonzus werkte verhelderend voor de geest.

5 tips tegen acute stress

1. Neem de tijd om veranderingen in je leven een plekje te geven. Van te voren kun je bedenken welke invloed het kan hebben en wat je eraan kan doen om de balans voor jezelf gelijk te houden;
2. Eenmaal toch door de stress bevangen, blijf er zo laconiek mogelijk onder. Accepteer dat het zo is. Op die manier vreet het minder energie en ga je de strijd niet aan met jezelf;
3. Blijf niet op de bank hangen. Kijk welke dingen in je leven jou energie geven, maak een lijstje en ga die dingen daadwerkelijk doen. Hoe meer energievreters er zijn, hoe meer tijd je moet besteden aan energiegevers. Zelfs als je er de puf niet voor hebt, even doorzetten. Uiteindelijk krijg je er meer energie door.
4. Bouw rustmomenten in gedurende de gehele dag dus ook tijdens je werk. Ga in die momenten even naar buiten of doe wat ontspannende oefeningen. Ook kan je een van de vele gratis apps op je telefoon zetten met korte geleide meditaties;
5. Relativeer! Er zijn ergere dingen op de wereld en ook dit gaat weer over. Lukt dat niet alleen, schakel dan de hulp in van een vriend(in) of een stresscounselor.

© 2017 – Coachpraktijk La Chiave

Hoewel de lente en herfst mijn favoriete jaargetijden zijn, ben ik er helemaal klaar voor: de zomer. Ik geniet volop van het prachtige weer buiten, de natuur die tot bloei komt en de geuren van de eerste barbecues van dit jaar. Eind deze week gaan vriendlief en ik op vakantie en man o man wat heb ik daar veel zin in. Natuurlijk heeft dat zijn uitwerking op mijn doelen voor dit jaar. Lees maar mee.

Doel 1 – fitter worden
Inmiddels heb ik mij er al lang bij neergelegd. Door alle drukte in de praktijk is eenmaal per week naar de sportschool het maximaal haalbare voor dit moment. Ach nee, dat zeg ik eigenlijk verkeerd want natuurlijk kan ik veel vaker dan eenmaal per week maar met alles wat ik daarnaast ook nog wil, inclusief momenten van “even helemaal niets” is dit voor mij voldoende. En op het moment dat ik dit accepteer, is de zin om te gaan er ook weer. Met mijn tas vertrek ik richting sportschool waar ik zo’n uur, anderhalf uur bezig ben met conditie- en krachttraining om na afloop met een voldaan gevoel huiswaarts te keren. Ook de wandelingetjes in de lunchpauze hebben hun herintreding gedaan en zo nu en dan vind ik zelfs een moment om wat aan yoga te doen. Hoe de wind ook staat, ik voel mij er eigenlijk prima bij en als het een keer allemaal niet lukt, nou dan lukt het niet. Ik kan mij er eigenlijk niet meer druk om maken. Uiteindelijk vindt alles altijd wel zijn weg.

Iedereen die met mij mee heeft gedacht over mogelijke oplossingen wil ik
hierbij ook hartelijk bedanken. Het is prettig te weten dat mensen begaan zijn met mijn wel en wee. Dit keer is de oplossing als vanzelf gekomen, maar blijf vooral meedenken en reageren als ik nog eens om advies vraag. Het is altijd welkom.

Doel 2 – balans – harmonie – vrijheid en dat in een relatie
Ben ik in balans met al mijn dagelijkse beslommeringen dan ervaar ik een enorme vrijheid. Is er sprake van een kleine disbalans dan kan ik die zelf opvangen en corrigeren en komt het gevoel van vrijheid als vanzelf weer terug. Is de disbalans wat groter dan hoef ik eigenlijk alleen maar met vriendlief te overleggen en er komt een oplossing.

Voor een man is het belangrijk dat zijn partner gelukkig is. Partner gelukkig, hij gelukkig, iedereen gelukkig. Dat is fijn om te weten en langzaamaan begin ik er ook aan te wennen dat het zo werkt. Ik sta er niet meer alleen voor. Het heeft ook niets met egoïsme te maken. Niets maakt een man gelukkiger dan dat jij aangeeft dat je hem nodig hebt om jou uit de brand te helpen. Zo werkt dat dus ook tussen ons.

Doel 3 – aandacht voor mijn praktijk
Deze maand heb ik al meer uren gedraaid dan de vorige maand alle weken bij elkaar. Dat zegt eigenlijk al genoeg over de productiviteit van mijn praktijk en mijzelf.
De flow duurt voort en ik flow lekker op de golven mee.

Dat ik naast alle begeleidingsuren en opdrachten ook nog tijd weet te maken voor het schrijven van een blog, mij zichtbaar maken op social media en het lezen van (verplichte) vakliteratuur geeft aan dat alles in volmaakte harmonie is met elkaar en dat het mij energie geeft om met al deze dingen bezig te zijn.

Op naar de zon en de 2^e helft van 2017
Zoals gezegd: aanstaande vrijdag vertrekken vriendlief en ik voor twee weken naar Griekenland. Ik kijk er ontzettend naar uit om op Skopelos en Skiathos te gaan genieten van zon, zee, natuur, heerlijk eten en elkaar. De batterij weer helemaal opladen omdat er even helemaal niets meer “moet” en we ons over kunnen geven aan wat ze in Italië zo mooi weten te omschrijven als het “dolce far niente” oftewel het zalige nietsdoen.

Terugkijken en genieten van een fantastische start van dit jaar en plannen maken voor de tweede helft van dit jaar.

Ik wens jullie allemaal een zomer om van te genieten!