Inmiddels heeft de lente haar intrede gedaan in Nederland. De zon schijnt met enige regelmaat en de temperatuur stijgt langzaam. De natuur ontluikt en we hebben zin om erop uit te trekken. Zo ook ik. Sowieso ben ik iemand van de jaargetijden en de is lente samen met de herfst mijn favoriete seizoen. Het is dan nog niet zo heel warm en al die prachtige voorjaarskleuren en geuren buiten geven mij veel energie. Energie om plannen te maken en dingen te ondernemen. Of dat nog een positief effect heeft op mijn doelen voor dit jaar kun je hieronder lezen.

Doel 1 – fitter worden
Goed beschouwd vind ik dat ik mijn doel al bereikt heb. Ik voel mij fitter, ben energieker en doe meer dan ik voorheen deed. Missie geslaagd zou je zeggen. Maar… er komt een andere uitdaging om de hoek kijken en dat is volhouden. Daar waar ik vroeger met veel enthousiasme en voldoening een aantal uren per week sportte en elke dag tussen de middag naar buiten ging voor een blokje om, is dat nu helemaal niet meer zo vanzelfsprekend. De gang naar de sportschool valt mij zwaar. Ik doe het nog steeds trouw elke week maar de voldoening die ik er de eerste twee maanden uithaalde is ver te zoeken. De tijd dat ik daar ‘aan de apparaten hang’ – want zo zie ik het echt – wordt ook steeds korter. Was ik in het begin anderhalf uur tot twee uur intensief bezig, nu kijk ik de minuten van de klok weg zodat ik na een uurtje opgelucht weer richting uitgang kan lopen. Het is werkelijk niet mijn ding en dat zal het ook nooit worden. Een goed alternatief heb ik echter nog niet gevonden. Groepslessen zijn op vaststaande dagen en tijden en dat trekt mij niet en hardlopen is ook nooit echt mijn hobby geworden. Als iemand een tip heeft om de gang naar de sportschool leuker te gaan vinden, of een andere leuke uitdaging voor mij weet dan hoor ik dat graag.

Nu het weer beter is, lukt het beter om vaker naar buiten te gaan voor een wandeling. Elke dag is vanwege mijn werk op locatie niet meer haalbaar, echter met een paar keer per week ben ik ook al tevreden.

Maar met lichaamsbeweging alleen ben je er nog niet. Gezonde voeding, ontspanning en goed slapen zijn zaken die ookeen belangrijke bijdrage leveren aan het fitter worden. Daar heb ik echter weinig moeite mee dus dat zit wel goed. Nu nog lol krijgen in die sportschoolbezoeken en ik ben waar ik wil zijn.

Doel 2 – balans – harmonie – vrijheid en dat in een relatie
Het leven is een golfbeweging en dat voert door in alles wat ik onderneem. Gaat het goed op het werk en ben ik tevreden met hoe ik de dingen kan doen, dan ervaar ik een grote vorm van vrijheid en ben ik in balans. Het zorgt er voor dat ik vrolijk en opgewekt ben met een zee aan energie. Dat dit alles ook merkbaar is in een relatie zal voor niemand als een verrassing komen. Op dit moment hebben we het allebei druk. Daarom is het extra belangrijk dat we tijd voor elkaar vrij maken. Vorige week samen een weekend naar Zuid Limburg geweest en afgelopen weekend samen van het heerlijke weer genoten en leuke dingen afgewisseld met de klusjes die toch ook gedaan moeten worden. Het liep allemaal als vanzelf. Quality-time in de puurste vorm.

Het enige waar ik tegenaan loop, is het Mars en Venus verhaal.  John Gray legt uit: vrouwen die werken moeten bij thuiskomst weer bij hun vrouw-zijn komen en hebben een luisterend oor en begrip nodig. Wij blijken werkelijk wat af te kwebbelen over hoe wij ons voelen en de man – levend vanuit zijn eigen overlevingsmechanisme – begrijpt niet wat hij fout doet. Dat daar ook helemaal geen sprake van is, wordt ook in het boek beschreven. Het lezen van “Mars en Venus voor altijd samen” geeft veel ‘aha’ momenten en zorgt ervoor dat manlief en ik begrip krijgen voor elkaars manier van communiceren. Leuk ook om dit samen te doen en het er over te hebben.

Doel 3 – aandacht voor mijn praktijk
Inmiddels ben ik alweer anderhalve maand bezig bij mijn nieuwe opdrachtgever. Het is ook niet bij die ene dag in de week gebleven. Op donderdag vertrek ik al vroeg vanuit Capelle richting Den Haag om mij daar bezig te houden met het wel en wee van de cliënten uit die regio. Het werk is leuk en afwisselend en de club mensen met wie ik samenwerk, is ook leuk. Het heeft er voor gezorgd dat ik al heel snel mijn draai heb weten te vinden.

Daarnaast blijven ook de aanmeldingen in mijn eigen praktijk doorlopen. Mensen worden door de zorgverzekeraars doorgestuurd of krijgen van anderen mijn naam en nummer door. Met uiteenlopende problematiek komen zij binnen en gaan we samen aan de slag. Ik vind het heerlijk om mensen te begeleiden bij hun persoonlijke groei en ontwikkeling en geniet er van om te zien hoe zij met de verkregen inzichten aan de slag gaan om oplossingen te vinden voor datgene dat hen bij mij heeft doen komen. Heerlijk om spontaan een omhelzing te krijgen van een dankbare cliënt.

Vorige week heb ik mijn gezicht voor de tweede keer laten zien bij de netwerkborrel van Capelle en weer enkele interessante mensen ontmoet. Ik heb de knoop doorgehakt en heb besloten lid te worden van dit economisch netwerk.

Tot slot ben ik onlangs door iemand benaderd met een prachtig voorstel. Ik had daar zelfs enige tijd geleden al het initiatief in genomen en nu werkt dat zijn vruchten af. Dit klinkt allemaal erg vaag en dat zal het voor nu ook blijven maar ik hoop jullie hier binnenkort meer over te kunnen vertellen.

Meer dan tevreden
Is het de invloed van de zon en de warmte? Het zou zomaar kunnen maar ik ben een gelukkig en tevreden mens. Het gaat goed en ik ben blij met alles waar ik mee bezig ben. Dit hoop ik over te kunnen brengen op andere mensen die ook naar zo’n state of mind op zoek zijn want ik ben er van overtuigd dat je hier grotendeels zelf verantwoordelijk voor bent. “je kunt de dingen die je overkomen in het leven niet voorkomen, maar je hebt wel invloed op de manier waarop je ermee omgaat.”

© Coachpraktijk La Chiave – april 2017

Hierbij inmiddels alweer mijn 3^e blog van dit jaar. Zoals beloofd zou ik jullie op de hoogte houden van het wel en wee aangaande mijn persoonlijke doelen voor dit jaar. Ik kan niet anders stellen dan dat de vaart er over het algemeen nog steeds lekker inzit. Ik geloof niet in toeval en het sneeuwbaleffect lijkt ook hier van toepassing.

Doel 1 – fitter worden
Na mijn vliegende start in januari en mijn groeiende enthousiasme volgde 2 weken geleden een dip. Niet dat ik niet zo vaak als mogelijk wilde sporten, maar dat kwam er simpelweg niet van. De storende factor was de verbouwing van de keuken en alles wat daarbij mis kan gaan en dus extra tijd vergt. Op dat moment vond ik het ab-so-luut niet leuk. Nu kan ik er eigenlijk wel om lachen want wat maakt die ene week waarin ik een keer minder naar de sportschool ben gegaan nu uit? Bovendien merkte ik vorige week maar weer eens dat er echt vooruitgang in zit, dus waar maak ik mij nu zo druk over?

Fitter worden heeft dus niet alleen met mijn gang naar de sportschool te maken. Minstens zo belangrijk is dat ik de balans weet te houden tussen energienemers en energiegevers. En ik kan je vertellen dat het verbouwen van een keuken geen energie neemt maar energie vreet. Vorige week zondag was het dieptepunt dan ook echt bereikt. Een wandeling in de natuur – wat normaal gesproken voldoende is om de batterij op te laden – was op dat moment een druppel op een gloeiende plaat. Evengoed geldt dat als het leed eenmaal geleden is, dat dit leed ook weer snel naar de achtergrond verdwijnt. Zo ook bij mij. De keuken is prachtig geworden, de rust is weergekeerd dus er kan weer met volle teugen genoten worden. Vorige week weer twee keer de sportschool bezocht en thuis eenmaal de yogamat uitgerold. Gisterenmiddag ook nog een heerlijke wandeling gemaakt met mijn lief.

Maar wat ik vooral gedaan heb, is gewoon lief zijn voor mijzelf. Het mijzelf gemakkelijk  maken door mijn verwachtingen bij te stellen en meer mee te gaan met de flow. Als er veel (meer) van mij gevergd wordt, is het heel belangrijk dat ik veel (meer) dingen doe die mij energie geven. Iedereen die zich hiermee bezig houdt, kan dit beamen en toch kan ook dit dan een ‘moeten’ worden. Ik heb geleerd dat het soms beter is om pas op de plaats te maken en het even te laten gaan. Zo lang je de draad daarna weer gewoon kunt oppakken, is er niets aan de hand.

Doel 2 – balans – harmonie – vrijheid en dat in een relatie
Bovenstaand verhaal maakt nog weer eens duidelijk hoe mijn doelen samenhangen met elkaar. De balans was volledig zoek en ik was mijn gevoel van harmonie en vrijheid kwijt. En toch waren al die ingrediënten gewoon aanwezig. Door mij vast te houden aan mijn gewoontes – hoe nieuw ook – benam ik mijzelf onbewust de keuze naar het ervaren van vrijheid en harmonie, zelfs in die lastige omstandigheden. Het leven is een leerproces en dit – een nieuwe keuken zo vlak na weken van verbouwen en verhuizen – is behoorlijk pittig lesmateriaal. Al met al kan ik niet anders concluderen dan dat ik er heel aardig doorheen gerold ben. Mede ook dankzij vriendlief die de uitvoerende taken voor zijn verantwoordelijkheid heeft genomen en mij de kans heeft gegeven op zijn tijd een wandeling te gaan maken zodat ik even kon ontsnappen aan stof en herrie. Daarna samen blij kunnen zijn met het mooie resultaat en er samen van kunnen genieten maakt alles weer goed.

Wat ik nog steeds wel een beetje lastig vind op dit moment is daadwerkelijk kiezen voor mijzelf en voor datgene dat ik zo belangrijk vind in mijn leven. Volgens mij heeft dit te maken met mijn twee kanten die ik beiden in mij heb: de zakelijke en zeer nuchtere kant (de harde en serieuze werker) en zijn zeer gevoelige en spirituele tegenhanger. Maar daarover meer in mijn 3^e doel van 2017.

Doel 3 – aandacht voor mijn praktijk
Want tja als je jarenlang in een harde zakelijke omgeving vertoeft hebt waarin het gaat om presteren en performen, is het nog knap lastig om dat weer uit je systeem te krijgen, ondanks dat ik inmiddels toch al een aantal jaren niet meer voor een ‘baas’ werk. Mijn hang naar perfectie haalt altijd weer die harde werker naar boven.

Na het vervolggesprek bij de nieuwe opdrachtgever was het afwachten wanneer zich een nieuw traject zou voordoen waarbij zij mij zouden kunnen gebruiken. Dat dit al binnen een week zou gebeuren, hadden we geen van beiden kunnen voorzien. Eén van de vaste werknemers is tijdelijk uitgevallen en diens caseload moet verdeeld worden over de overige collega’s. Daardoor werd mij gevraagd om één volle dag in de week in te springen en zo’n 10 cliënten over te nemen. Super leuk natuurlijk! Op stel en sprong een afspraak gemaakt om ingewerkt te worden in het cliëntvolgsysteem en de casussen overgedragen te krijgen. Morgen is mijn eerste dag. Natuurlijk wil ik goed beslagen ten ijs komen en mij inlezen in de cliënten die ik morgen ga spreken. Inloggen vanuit de thuisomgeving stuit echter op problemen. Ik heb zojuist gebeld met het hoofdkantoor en nu is het wachten tot iemand met verstand van zaken mij terugbelt.

En daar komen die twee kanten van mij om de hoek kijken en de keuze die daaruit voortvloeit, want had ik mijzelf niet een wandeling buiten beloofd? Prioriteiten stellen dus en vooralsnog wint mijn zakelijke kant (geven) het van mijn zachte kant (nemen). Logisch natuurlijk zou je denken, maar zo midden in het veranderproces waarin ik mij bevind met mijn doelen is dat zo logisch nog niet. Wederom besluipt dat gevoel van klemzitten mij, geen keuze hebben. “Hé waar (her)ken ik dit van? Had ik dit twee weken geleden ook niet?” Het universum stelt mij op de proef en dit keer ben ik voorbereid. Ik weet dat het niet zal afdoen aan de kwaliteit van mijn gesprekken morgen met de cliënten dus dat zorgt voor rust. Ik accepteer de situatie en laat het los. Ik ben blij met al deze nieuwe ontwikkelingen in mijn praktijk. Het werkvolume groeit en ik geniet van de netwerkcontacten die ik in korte tijd erbij heb gekregen. Ik geniet sowieso van het hele proces wat het hebben van een eigen onderneming met zich meebrengt. Wat een geweldig leerproces is dat! Als dat geen energiegever is…

Komende zaterdag is er weer een bijeenkomst van een van mijn andere opdrachtgevers. Ik ben benieuwd wat dit met zich meebrengt. Daarnaast gaan er een aantal ideeën op het gebied van trainingen en workshops verder uitgewerkt worden. Beslissingen die genomen moeten worden op het gebied van mijn eigen persoonlijke en zakelijke ontwikkeling. Genoeg te doen dus de komende maand.

Compassie was voor mij beslist het sleutelwoord van de afgelopen maand. Afgelopen vrijdag kreeg ik van vriendlief de Happinez met als thema “vertrouwen”. Wellicht wordt dat het woord voor de komende maand, maar ik pin mij er zeker niet op vast. Ik laat het komen zoals het komt of zoals mijn leraar Engels zijn boot had genoemd “let but blow”

© Coachpraktijk La Chiave – maart 2017

Mijn goede voornemen voor dit jaar was om jullie maandelijks op de hoogte te houden over de voortgang van mijn persoonlijke doelen. Hoogste tijd dus voor een eerste up-date.

Doel 1 – fitter worden
Na hier en daar wat proeflessen gevolgd te hebben, ben ik lid geworden van een grote sportschool. De reden was dat ik daar aardig anoniem kan sporten. Waarom anoniem? Omdat mijn behoefte om op elk gewenst moment te kunnen sporten groter is dan iets te doen op het gebied van sport wat ik echt leuk vind. Het werken met apparaten is niet echt mijn ding maar nood breekt wet. Minimaal tweemaal per week ga ik naar de sportschool, doe mijn ding en… ik merk vooruitgang. Dat maakt enthousiast en heel langzaamaan begint mijn afkeer van deze manier van sporten af te nemen. Na een goede workout ga ik bezweet en met een voldaan gevoel weer huiswaarts. Daarnaast wilde ik het liefst elke dag even naar buiten voor een wandeling. Groot of klein maakt niet uit. Dat blijkt voor deze fervente wandelaar nog knap lastig. Overigens ligt dat geheel aan mijzelf en de keuzes die ik voor mijzelf maak. Daar is dus nog werk aan de winkel. Voor nu ben ik in elk geval meer dan tevreden met de vorderingen die ik heb gemaakt in deze eerste maand.

Doel 2 – balans – harmonie – vrijheid behouden
Het lijkt voor de meeste mensen waarschijnlijk heel simpel maar voor mij is dit waarschijnlijk toch wel het lastigste doel van dit jaar. Maar ja, wat wil je na zo’n 15 jaar alleen gewoond te hebben? Het samenwonen op zich is overigens totaal niet moeilijk. Heerlijk om elkaar elke dag te zien. Heerlijk om na een dag hard werken samen aan de eettafel te zitten en te vertellen over onze dag. Heerlijk om samen te gaan slapen en samen wakker te worden. Daarnaast voel ik mij hier in dit nieuwe huis helemaal thuis Waar het om gaat, is dat wij een andere manier van communiceren en gewoontes hebben. Een voorbeeld: ik wil alles het liefst op tijd goed geregeld hebben terwijl vriendlief meer van de laatste moment actie is. Dat zorgt bij mij voor de nodige onrust. Wat ik stap voor stap leer, is om de verantwoordelijkheid bij hem te laten als die bij hem hoort en telkens weer mijzelf een duidelijke keuze voorleggen als het een gezamenlijke verantwoording is en ik de keuze heb tussen “nu zelf doen” of “wachten en het vriendlief laten doen”. Het feit dat er altijd een keuze is, geeft vrijheid en dat is wat ik nodig heb.

Een ander voorbeeld: op een maandagavond wilde ik naar de sportschool. Vriendlief zou naar het gemeentehuis gaan. Toen vertelde hij dat zijn dochter die dag naar ons toe zou komen en een paar dagen bij ons zou blijven. Omdat vriendlief een afspraak op het gemeentehuis had en ik dochterlief niet aan haar lot wilde overlaten op zo’n eerste dag in het – voor haar nog – nieuwe huis ben ik niet naar de sportschool gegaan. De dagen daarna kwam er echter steeds iets tussen. Ik begon te balen en zei dit tegen vriendlief. Hij zag het zo: “Jij moet gewoon je dingen doen die voor jou belangrijk zijn, wij redden ons echt wel.” Dat was heel prettig om te horen en niet dat ik nu ineens alleen maar aan mijzelf denk, maar ik voel mij wel minder verantwoordelijk om het iedereen naar de zin te maken en hiervoor mijn behoeften opzij te zetten. Ik mag ook aan mijzelf denken.

Ik heb ook het geluk dat ik thuis werk en mijn eigen tijd in kan delen. Zo komt het wel eens voor dat ik zomaar tussendoor een lange pauze heb of geen afspraken, waardoor ik ervoor kan kiezen om bijvoorbeeld in de middag naar de bossen of het strand te rijden en in de avond nog wat te doen of het te laten liggen tot de dag daarna. Die vrijheid is mij heel lief en zorgt ervoor dat ik als hooggevoelig persoon mijn balans tussen doen en zijn kan houden.

Doel 3 – aandacht voor mijn praktijk
Wat je aandacht geeft, groeit. We weten het allemaal en hoe leuk is het om dit in de praktijk ook te zien gebeuren. 2016 was qua nieuwe aanmeldingen een slap jaar. Sowieso was ik de eerste maand op vakantie en dus kwamen er geen nieuwe opdrachten bij. Daarnaast ging het met één van mijn opdrachtgevers minder goed en kwamen (en komen) daar minder trajecten vandaan en een werkgever waar ik een opdracht voor deed, ging failliet. Al met al heb ik het gered en kwam het met de verkoop van mijn huis, aankoop en klussen nieuwe huis en uiteindelijk de verhuizing ook wel goed uit. Het was voor mij echter duidelijk dat mijn praktijk wel wat extra aandacht kon gebruiken.

Openstaan voor groei. In de maand januari kwamen daar in één week tijd maar liefst drie nieuwe (particuliere) aanmeldingen binnen. Ook had ik een gesprek met een potentiële nieuwe opdrachtgever. Hoewel dit bureau op zoek was naar iemand die zij in dienst konden nemen, klikte het en werd er aangegeven dat er mogelijk toch ook plaats was voor een ZZP’er. Aankomende vrijdag hebben we een vervolggesprek om de puntjes op de i te zetten.

Een oud-collegaatje en inmiddels ook ZZP’er is in januari langs geweest en zij vertelde mij over het Economisch Netwerk Capelle. Een kijkje op hun website leerde mij dat zij elke eerste dinsdag van de maand aan het einde van de werkdag een netwerkborrel hebben. Dat was gisteren dus toog ik tegen de klok van half zes naar het ontmoetingspunt en trof daar een redelijk grote groep mensen aan die onder het genot van een hapje en een drankje gezellig met elkaar aan het kletsen waren. Hoe nu verder dacht ik en toen merkte iemand mij op als onbekend en knoopte een praatje aan, waarbij hij mij meteen wegwijs maakte in de gang van zaken tijdens deze borrel. Daarna heb ik nog met wat andere mensen, waaronder de voorzitter, kennis gemaakt. Koude acquisitie is voor iedereen heel lastig, voor mij ook. Mij is verteld dat ik van harte welkom ben om nog een paar keer aan te schuiven en te kijken of een eventueel lidmaatschap mij zou aanspreken. De drempel ligt laag en er hing een no-nonsense cultuur dus de volgende keer ben ik er gewoon weer bij.

Wat ik verder doe is werken aan warme acquisitie en aandacht besteden aan social media. Ook  heb ik de afgelopen maand een geweldig leuke fotoshoot gehad bij mijn oud buurvrouw. Wat een leuke foto’s zijn het geworden, vind je ook niet? Verder leuke acties verzinnen om de aandacht van mensen te trekken, maar vooral ook mijn werk als counselor en (re-integratie)coach goed blijven doen zodat mensen hun doelen bereiken en met een goed gevoel een begeleidingstraject afsluiten.

Tevreden
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik heel blij ben met de resultaten die ik in zo’n korte tijd heb bereikt. Het gevaar zit ‘m erin dat ik daardoor minder mijn best ga doen want het gaat zo goed, maar dat zou niet goed zijn. Ik gun mijzelf het beste dus gebruik ik de verkregen energie om door te gaan en de flow waarin ik zit te vergroten en/of te verdiepen. En wat is er nu leuker dan te kunnen zeggen dat 2017 tot nu toe een topjaar is!

© Coachpraktijk la Chiave – februari 2017

Allereerst wil ik iedereen een gezond, liefdevol en fantastisch 2017 wensen! Het zijn verwarrende tijden en er is veel gaande in de wereld. Desalniettemin hebben miljoenen mensen over de hele wereld goede voornemens gemaakt voor dit nieuwe jaar. Stoppen met roken, afvallen, meer tijd nemen voor elkaar, meer voor de gemeenschap doen, aardiger zijn, etc. Uit de cijfers blijkt echter keer op keer dat alleen al gedurende de eerste week van het nieuwe jaar veel van deze voornemens alweer sneuvelen. En dat is jammer, want de intentie is vaak goed en soms gaat het zelfs om een lang gekoesterde wens.

Echt goede voornemens heb ik niet – nou… ok eentje dan maar daarover later meer – maar ik ben wel iemand die mijzelf altijd nieuwe doelen stel aan het begin van een nieuw jaar. Doelen die realistisch zijn en waar ik vervolgens mee aan de slag ga om ze ook daadwerkelijk te kunnen realiseren. Maar soms is het een lang gekoesterde wens die ik het universum voorleg en ook daarvoor een plan van aanpak maak waarin ik op diverse leefgebieden de stappen neerzet die ik wil nemen. Stappen die mij dichter bij mijn doel, mijn wens kunnen brengen.

In de afgelopen jaren is het mij eigenlijk altijd wel gelukt om mijn doelen te bereiken. Alleen in 2013 en 2014 zijn de door mij gestelde doelen niet geheel bereikt. De reden daarvan is dat ik gedurende die jaren totaal niet bezig ben geweest met mijn plan van aanpak. En wat geen aandacht krijgt… Er kwam niets van terecht. Het is dus noodzaak om daadwerkelijk aan de slag te gaan. Dat heb ik de laatste jaren weer gedaan en met succes.

Stond 2015 in het teken van het plannen van een verre reis, homemade en dichter bij mijzelf komen, in 2016 heb ik de aandacht verlegd naar een toekomst samen en een ander huis vinden. En nu ligt 2017 aan mijn voeten, als een prachtige woestenij die ik vorm mag gaan geven en laat ik nou precies weten wat ik dit jaar zou willen bereiken. Lees je mee?

Mijn drie doelen
Allereerst staat dit jaar in het teken van fitheid. Iets dat de afgelopen twee jaren erbij ingeschoten is, doordat mijn focus op iets anders gevestigd was. Nu is het echter weer de hoogste tijd om hier aandacht aan te besteden, want voor mij is dit ook de basis van mijn bestaan. Mij fit voelen waardoor ik meer energie heb om te genieten van alle mooie dingen in het leven en beter bestand ben tegen de minder mooie dingen. De eerste stap is het vinden van een fijne sportschool. De afgelopen 10 jaren sportte ik thuis. Nu ga ik dit weer buitenshuis doen. Dat vanwege mijn volgende doel.

Een tweede belangrijke aspect in mijn leven is balans, harmonie en vrijheid in samenhang met mijn relatie. Was ik tot voor kort nog alleenwonend, nu leef ik samen met mijn lief in één huis en heb ik ook rekening te houden met zijn wensen en behoeften en soms ook nog met die van zijn dochter en haar vriend. Veelal laat ik mij leiden door de behoeften van anderen. De uitdaging aan mij dus om vooral mijzelf hierin niet te vergeten. De stap om buitenshuis te gaan sporten, is hier een voorbeeld van.

Tot slot gaat er veel aandacht besteed worden aan mijn praktijk en mijn werk als counselor/coach. De afgelopen jaren ben ik hier niet of nauwelijks mee bezig geweest. Gelukkig heb ik kunnen profiteren van de stevige basis die ik de jaren daarvoor heb gelegd en alle prettige werkrelaties die in de loop van de jaren zijn opgebouwd, waardoor er geen gebrek was aan opdrachten en trajecten, maar de tijd is rijp voor nieuwe ontwikkelingen en groei. De eerste stap is al gemaakt door de naam aan te passen: Coachpraktijk La Chiave. Hiermee is direct duidelijk wat ik doe en wat ik te bieden heb.

Aan de slag
Met deze drie doelen/wensen ga ik in 2017 aan de slag en een goed ‘verstaander’ heeft al lang gezien dat deze doelen in elkaars verlengde liggen. Natuurlijk kunnen ze los van elkaar bereikt worden maar ze zijn ook onlosmakelijk met elkaar verbonden en kunnen elkaar enorm versterken en dat is nu precies waar ik naartoe wil. Ga je met mij mee?

Mijn (goede) voornemen is om jullie elke maand op de hoogte te brengen van de vorderingen van de door mij gestelde doelen. Maar jullie kunnen ook zelf aan het werk, want het meelezen en meeleven met het wel en wee van een ander kan heel leuk zijn, het zelf aan de slag gaan met het realiseren van jouw dromen of wensen is nog leuker.

En dat kan. Op woensdag 1 maart geef ik mijn jaarlijks terugkerende workshop “de wenssleutel”. Op deze avond ga je zelf aan de slag met één van jouw eigen wensen voor de komende periode. Ik leg je uit aan welke voorwaarden zo’n wens moet voldoen om de kans van slagen zo groot mogelijk te maken. Daarnaast maken we een start aan jouw plan van aanpak op de diverse leefgebieden. Het resultaat en de nodige stappen geef je tenslotte weer in een creatief en persoonlijk moodboard. Een gezellige avond met gelijkgestemden die net als jij zin hebben in een avondje voor zichzelf waarbij je een start maakt aan het vervullen van jouw langgekoesterde droom.

Aanbieding
Als je een introducé meeneemt, betaalt deze slechts de helft.

We gaan op vakantie en we nemen mee: ons werk, koffers vol overbodige luxe, de ruzie met de buurvrouw, de nodige apparatuur om in contact te blijven met het thuisfront en onze sociale contacten, levensmiddelen waar we niet van buiten kunnen en een dosis (on)gezonde stress.

Herkenbaar?

Veel mensen kijken al weken van te voren uit naar de zomervakantie en hebben het goede voornemen om er eens lekker van te gaan genieten. Het begint met de voorpret met het uitzoeken van een vakantiebestemming en hoe we vakantie willen vieren: in een hotel of appartement of nemen we de tent dan wel caravan mee? Gaan we naar een zonnige bestemming elders in Europa, maken we die verre lange reis of verblijven we in ons eigen prachtige land? Alle ideeën en voorkeuren worden afgewogen en daarna wordt de knoop doorgehakt, al dan niet met de nodige overredingskracht door een der ‘partijen’. Bestemming en doel is bekend. Laat nu die vakantie maar komen.

Naarmate de tijd vordert, begint echter ook de stress vaak al toe te nemen. Want oh wat moet er nog veel gebeuren voor vertrek:

Op het werk willen we alles tiptop in orde hebben zodat eventuele collega’s het werk met gemak over kunnen nemen. Desalniettemin willen we tijdens onze vakantie natuurlijk wel op de hoogte blijven van het reilen en zeilen dus de laptop gaat mee zodat we de mail in de gaten kunnen houden en daar waar nodig in kunnen grijpen als het niet gaat zoals ons zint. Ondanks het goede voornemen om de laatste dag nog wat laatste losse klusjes te doen en op tijd te stoppen, zijn we vaak tot laat nog aan het werk en sluiten we alsnog de deur met een ontevreden gevoel achter ons, want tja…

Thuis gaat het er niet veel beter aan toe. De wasmachine maakt overuren om alle was weg te werken. Ook het hele huis van zolder tot kelder moet spik en span in orde zijn, de tuin tip top in orde en ach laten we dan ook maar gelijk die schuur weer eens opruimen. De kinderen willen nog wat nieuwe speeltjes voor onderweg, we willen een nieuwe bikini en als we dan toch aan het shoppen zijn, kunnen we net zo goed gelijk de nieuwste versie van onze smartphone bestellen zodat we deze mee kunnen nemen.

En dan is daar het moment aangebroken om daadwerkelijk de koffer in te pakken. Gemiddeld gaan mensen twee weken weg en nemen voor elke dag minimaal twee setjes kleding met bijpassende schoenen en accessoires mee, want je weet maar nooit… De vliegtuigmaatschappijen spelen hier fantastisch op in om de consument 1 stuk handbagage van 10 kilo ‘gratis’ mee te laten nemen, maar per koffer van 15 en 20 kilo (of meer) te laten betalen. Ik zie ze met regelmaat open op de vliegvelden: een gezin met kinderen met twee megagrote gezinskoffer en iedereen nog een ‘kleine’ koffer die aan alle kanten uitpuilt. Als men met de auto op vakantie gaat, is het hek helemaal van de dam want ook al is de ruimte in elke auto beperkt, we proberen werkelijk zo veel als mogelijk mee te slepen voor het geval dat. Potten pindakaas, bitterballen, grote zakken drop, de eigen koffie, Ipad, e-reader…. Je kunt het zo gek niet noemen of het wordt meegesleept. Zelfs tot op het punt van vertrek wordt er nog een en ander uit de kast gehaald en nog snel in een koffer of in een hoekje van de auto gestopt. En jaaaa! Het moment is daar, we kunnen vertrekken!

Lekker er even helemaal tussenuit. Onderweg naar onze vakantiebestemming heeft ieder zijn eigen mijmeringen, maar het uiteindelijke doel van een ieder is Genieten met een hoofdletter G. “Heb je er nog aan gedacht om mijn pak naar de stomerij te brengen?” Oeps in de voorbereidingsstress toch nog vergeten. “Heb jij tante Katrien nog een berichtje gestuurd?” Wat?! Nee dat zou jij toch doen! “Papa zijn we er al bijna?” Nee we zijn net een kwartier onderweg. “Maar ik verveel me.” Dan ga je met je broertje toch dat nieuwe spelletje doen? “Nee dat is niet leuk.” Voor we het weten zitten we op weg naar onze vakantiebestemming alweer te mopperen.

Eenmaal op de plaats van bestemming suddert de stress voort tijdens het opzetten van de tent, het uitpakken van de koffer en de eerste inspectie van onze nieuwe omgeving. In gedachte gaan we de laatste activiteiten op het werk nog eens na. Ja hoor, zie je toch nog vergeten Pieter op de hoogte stellen van die potentiële klant. Straks eerst maar even een mail sturen. Wat is hier de wifi-code?

In de supermarkt slaan we de eerste levensbehoeften in, we staan bij de vleeswaren en bekijken wat er zoal verkrijgbaar is. Hm het ziet er toch allemaal wel anders uit dan bij ons. De courgettes zijn wat krom en hier en daar ligt er een met een klein plekje erop. Hm nou ja laten we vanavond maar brood met pindakaas eten. Dat is lekker veilig.

Mag het misschien ook anders?
Wat is dat toch met ons mensen en vakantie? Enerzijds willen we de wereld ontdekken en of dat nu in eigen land is of op een ver tropisch eiland maakt niet uit. Anderzijds willen we alles het liefst zoals het thuis. En ondanks dat we ons elk jaar weer voornemen om vooral heerlijk te genieten en ons nergens druk over te maken, vallen we over kleine – vaak totaal geen belangrijke – details. De inhoud van de koffer is daar over het algemeen een goed voorbeeld van.

Willen we het anders? Kunnen we het anders? Natuurlijk kan dat!

Rond op een rustige manier het werk af en gun jezelf misschien zelfs nog een hele of halve dag thuis voor vertrek. Laat die laptop en/of zakentelefoon thuis en wees eens niet bereikbaar tijdens de vakantie.

Laat de controle los over dat je alles in de hand wil hebben en voorbereid wil zijn op alles. Maak desnoods van te voren een lijstje met wat je mee wilt nemen en probeer alleen het hoognodige mee te nemen. Bedenk dat tegenwoordig in heel veel landen alles verkrijgbaar is. Waarom urenlang op zwarte zaterdag in de file staan als je ook op vrijdag of zondag weg kan?

Stel je open voor een ware culinaire ontdekkingstocht en wie weet wat voor lekkers je allemaal kan proeven. Laat thuisblijvers weten dat je goed bent aangekomen en hou af en toe contact maar laat social media eens een paar weken even voor wat het is. In plaats daarvan kan je alle aandacht aan jezelf en elkaar geven. Kijk eens om je heen, wat een prachtige omgeving heb je uitgekozen. Trek de (stoute) schoenen aan en ga op ontdekkingstocht.

Deze lijst is eigenlijk eindeloos maar waar het vooral op neerkomt is maak je niet te druk, laat die behoefte aan alles onder controle willen hebben los en gebruik die tijd voor elkaar en jezelf. De garantie voor een fantastische vakantie zit ‘m niet in die overvolle koffer of het continue bezig zijn met ‘de buitenwereld’ maar in de aandacht die je elkaar en je omgeving geeft.

Toch nog behoefte aan een gesprek over (vakantie)stress? Neem gerust contact op met La Chiave. Samen kunnen we kijken wat jij in jouw specifieke omstandigheden nodig hebt om stressvrij door het leven te gaan. Kijk voor meer informatie op www.lachiave.nl/stress.

Alle vrouwen krijgen er vroeg op laat mee te maken. En hoewel lang niet iedereen er in de zelfde mate last van heeft – en soms zelfs helemaal niet – kan gesteld worden dat het een enorme impact heeft op je lichaam en je dagelijkse leven. Toch lijkt het niet gepast om er over te praten. Natuurlijk zijn wij Nederlanders enorme nuchtere denkers en moeten we niet zeuren, maar mag ik even een boekje open doen over:

DE OVERGANG
Algemeen bekend als de periode waarin een vrouw stopt met menstrueren en niet meer vruchtbaar is. De laatste menstruatie heet ‘de menopauze’. Er wordt gesteld dat vrouwen meestal rondom hun 50^e in de overgang komen. In de praktijk blijkt echter dat vrouwen soms al op veel jongere leeftijd last beginnen te krijgen met de symptomen die bij de overgang horen. Helaas wordt dit lang niet door elke (huis)arts erkend.

De klachten die bij de overgang horen zijn niet gering. De meest bekende is uiteraard de opvlieger, maar de volgende klachten komen ook voor:

gewichtstoename, onregelmatige menstruatie, vermoeidheid, stemmingswisselingen, haaruitval, slaapstoornissen, moeite met concentreren, geheugenverlies, duizeligheid, opgeblazen gevoel, incontinentie, onregelmatige hartslag, hyperventilatie, depressie, angst, hoofdpijn, pijn op de borst, pijnlijke gewrichten, droge huid, misselijkheid, nachtelijk zweten, spierspanning, klachten tandvlees, verlies libido, vaginale droogheid, veranderende stembanden, allergieën, broze nagels, verandering lichaamsgeur, paniekstoornis, brandende tong, elektrische schokken, klachten spijsvertering, pijnlijke borsten.

Bent u er nog?

Zoals gezegd zijn er vrouwen die niet veel last ervaren tijdens hun overgang maar er zijn ook vrouwen – en dat is toch al snel een slordige 60-80% – die wel last hebben van veel van bovengenoemde symptomen, heel erg veel last…

OPEN BOEK
Nu kan ik van alle symptomen vertellen wat erover verteld wordt op internet. Het wordt wellicht duidelijker als ik uit eigen ervaring vertel, maar voordat ik daarmee begin, wil ik diegene die mij niet zo goed kennen eerst dit vertellen: “Ik ben geen zeurpiet.” Mijn pijngrens ligt hoog en ik kan veel hebben, heel veel hebben.

Goed, is u er klaar voor?

Het begon bij mij met nachtelijk zweten. Midden in de nacht badend in het zweet wakker worden. Soms niet, soms één keer en soms een paar keer per nacht. Daarnaast had ik continue last van een opgeblazen gevoel. Nee dat zeg ik verkeerd, het was geen gevoel, het was een overduidelijk opgezette buik. Ik leek soms wel een paar maanden zwanger! En tot slot had ik last van pijnlijke gewrichten. Ook niet elke dag maar gewoon zo af en toe. Overigens wist ik toen ook niet eens dat deze klachten, met uitzondering van het nachtelijk zweten, bij de overgang hoorden dus heb ik indertijd nog wel de huisarts geraadpleegd vanwege die opgezette buik. “Ach”, dacht ik toen nog onnozel, “als dit het is, gaat dat prima lukken allemaal. Kom maar op met die overgang”… We schrijven vandaag 25 mei 2016 en inmiddels ben ik bekend met die enorme waslijst van klachten waarmee je tijdens je overgang te maken kunt krijgen en ja, ik ben één van die vele miljoenen vrouwen die er last van heeft. En hoe!

Inmiddels is mijn gemiddelde temperatuur continue verhoogd waarbij deze met grote regelmaat torenhoog wordt tijdens een opvlieger. De hele dag ben ik in gesprek met mensen en tijdens die gesprekken voel ik dan ineens dat het zweet mij aan alle kanten uitbreekt. Mijn hele lichaam gloeit en de straaltjes lopen langs rug, borst, voorhoofd en bovenlip. Het kan geen kwaad wordt er dan gezegd en nee dat is ook zo, maar boy oh boy wat is dit onaangenaam.

Normaliter slaap ik ’s nachts gemiddeld zo’n 6-8 uur maar inmiddels is dit wel anders. Op een slechte nacht slaap ik zo’n 2-4 uurtjes hooguit en dat kan soms dagen, weken aanhouden. Dat dit gevolgen heeft voor mijn stemmingswisselingen en vermoeidheid hoeft geen verdere uitleg, toch? Bovendien durf ik te beweren dat het negatieve gevolgen heeft voor mijn weerstand. Nog nooit zo vaak verkouden en grieperig geweest als in 2015 en dit jaar begon niet veel anders.

Had ik vroeger misschien eenmaal per jaar een keer hoofdpijn, inmiddels is dat zeker eenmaal per maand en dan niet een paar uur of een hele dag maar ook dagen achter elkaar. Gelukkig niet heel heftig maar desondanks zit ik dan niet lekker in mijn vel en ben ik hangerig.

Sinds kort heb ik erge last van duizeligheid en misselijkheid. Zo kan het voorkomen dat ik bij de bakker op mijn beurt sta te wachten en vanuit het niets overvallen wordt door een enorme duizeligheid, welke bij mij ook altijd gepaard gaat met extreme misselijkheid. Ik probeer er nog tegen te vechten maar in luttele tienden van seconden sla ik tegen de vlakte, val ik flauw en begin te braken. Natuurlijk is het dan erg lief van de bakker dat hij mij even met zijn auto naar huis rijdt, maar hee dit is echt niet leuk! Eenmaal thuis duik ik mijn bed in en hoop dat de misselijkheid en duizeligheid na een paar uur rust weer over zijn.

Haartuitval, broze nagels en bloedend tandvlees. Check, check, check. Een vervelende bijkomstigheid maar in mijn geval iets waar ik prima mee kan leven.

Voor een fervente wandelaar en fietser is het best lastig om af en toe last te hebben van pijnlijke gewrichten en spierspanning. Dat dit ook met de naderende ouderdom te maken heeft en dat ik niet meer zo soepel ben als 30 jaar geleden dat snap ik maar al te goed. Toch kunnen mijn gedachten dan soms met mij op de loop gaan over dit ouder wordende lichaam want eerlijk is eerlijk, dergelijke klachten relateer ik aan oude mensen en laten we wel wezen: ik heb Sarah nog niet ontmoet dus mag ik mij alsjeblieft nog een tijdje een jonge blom voelen? Een jonge blom zijn?

En dan die vergeetachtigheid. Nee! Soms moet ik echt heel diep nadenken om mij weer te herinneren wat ik de dag ervoor – ja u leest het goed, de dag ervoor – gedaan heb. Waar ik voorheen precies wist welke afspraken ik die week zou hebben, moet ik nu elke dag zeker twee keer mijn agenda raadplegen en dan nog komt het voor dat ik net gekeken heb en mij daarna eigenlijk realiseer dat ik de gelezen informatie niet goed heb opgeslagen. Over concentratieproblemen gesproken!

Tot slot zijn er ook de ergernissen over gewichtstoename – al ben ik daar niet eens zo rouwig om – onregelmatige menstruatie, hyperventilatie en een bonkend hart.

ONGEMAKKEN
Zo noemen we al deze klachten in de volksmond en dat zijn het ook. Geen van alle leveren zij een gevaar op voor de gezondheid (hoewel ik daar zo mijn twijfel over heb) maar dan toch. Als het dan toch ongemakken zijn, waarom wordt er dan altijd zo geheimzinnig over gedaan? En alles bij elkaar genomen, vind ik niet dat ik nog langer kan spreken van ongemakken. Het is iets dat mijn leven sterk beïnvloed en niet bepaald op positieve wijze. Ik voel mij lichamelijk en geestelijk onstabiel, soms ronduit ziek. Alsof ik in zeer korte tijd een totaal ander persoon ben geworden. En ik weet dat ik hierin niet alleen sta. Gelukkig zijn er steeds meer kruiden en homeopathische medicijnen die de symptomen draagbaar maken. Wat mij enorm helpt is acupunctuur, maar iedereen is anders en elk lichaam reageert anders dus kijk wat bij jou past.

Helaas is van te voren niet te voorspellen hoe lang iemand er last van zal hebben. Al met al denk ik dat ik al heel wat jaren bezig ben met de (pré)overgang en dat deze nu duidelijk richting hoogtepunt groeit.

Het is beslist niet mijn bedoeling om eens lekker te klagen en al helemaal niet om zielig gevonden te worden. Dit is een blog om mensen de ogen te openen over zoiets alledaags als de overgang. Slechts weinig mensen beseffen wat een impact de overgang heeft op lichaam, geest en leven. Ondertussen kijk ik uit naar de periode na het hoogtepunt met in mijn gedachten de gevleugelde uitspraak van Sonja Barend: “Voor straks lekker slapen en morgen gezond weer op.” Zal mij niets verbazen als zij toen ook in de overgang zat.

Van 12 t/m 19 november is het de week van de werkstress. In de media wordt er veel aandacht aan dit onderwerp besteed en tientallen bedrijven delen hun aanpak en organiseren speciale activiteiten voor hun medewerkers. Ook is er een groot congres voor belanghebbenden.

Werkstress is beroepsziekte nummer 1 in Nederland. Jaarlijks lopen meer dan een miljoen mensen kans op een burn-out of een andere werkgerelateerde psychische aandoening. Maar wat is stress nu precies?

wat is stress?
Stress brengt het lichaam in een staat van paraatheid. De pols- en hartslag versnellen, de spieren spannen zich en de ademhaling wordt sneller en dieper. Het lichaam maakt de hormonen adrenaline, noradrenaline en cortisol aan. Stress stelt mensen in staat om extra alert te reageren, om geconcentreerd te werken aan een lastige klus of een moeilijk examen. Na afloop van de gebeurtenis vloeit de spanning vanzelf weg. Dit is gezonde stress en is dus nodig om adequaat te reageren. Stress krijgt pas een negatieve lading als de eisen die aan iemand gesteld worden, hoger zijn dan wat de persoon in kwestie aankan. Wanneer de draaglast hoger wordt dan de draagkracht is er sprake van overbelasting en ongezonde stress. Mensen in zo’n situatie putten zichzelf vaak meer uit om aan de gestelde eisen te blijven voldoen.

Werkstress in cijfers
1 op de 8 werknemers heeft last van werkstress, dat is ongeveer 14%.
Vorig jaar waren er meer werknemers met werkstress dan in de jaren ervoor.
Vooral onder werknemers tussen de 25 en 35 jaar is de stress gestegen.
43% van de werknemers heeft behoefte aan maatregelen tegen werkdrukte en stress.

Op de werkvloer begint het al bij het vinden van nieuw personeel. Sla de advertenties er maar op na: nagenoeg overal staat als eis “stressbestendig”. Hierdoor ligt het voor de hand dat een werknemer niet snel op zijn of haar baas afstapt en aangeeft dat hij last van stress heeft. Zeker in de laatste jaren vinden werkgevers dat zij weinig tot geen mogelijkheden hebben om aan dergelijke problemen gehoor te geven. Het werk moet gedaan worden en het liefst in een zo korte mogelijke tijd met een minimum aantal werknemers.

De veroorzakers van (werk)stress
Een groot verbreid misverstand is echter stress koppelen aan de werkdruk. Natuurlijk speelt dit in veel gevallen een rol maar lang niet altijd. Wat zijn dan die stressoren?

1. Overbelasting
   Werkdruk door minder personeel, weinig rust op de werkplek, weinig rust na werktijd, langere werktijden die als normaal beschouwd worden, meer ingewikkeld werk, niet goed werkend gereedschap, druk van het management.
2. Gebrek aan zeggenschap
   Micromanagement oftewel geen keuzevrijheid voor werknemers en gebrek aan vertrouwen op de deskundigheid van de werknemers.
3. Onvoldoende beloning
   Salaris, onkostenvergoedingen, sociale voorzieningen, verhoging van de vaste lasten, minder doorgroeimogelijkheden, minder vaak vaste aanstelling, geen empathische manager, visie gericht op kwantiteit in plaats van kwaliteit, loze beloftes.
4. Gebrek aan saamhorigheid
   Afname van wederzijds steun en respect, onpersoonlijke contacten, werknemers beoordelen op hun praktische nut, uiteenvallen van een team, kliekvorming op een afdeling.
5. Onrechtvaardigheid
   Gebrek aan vertrouwen, openheid en respect, gebrek aan persoonlijke aandacht, geheimhouding in communicatie.
6. Tegenstrijdige waarden en normen
   Kwaliteit versus automatisering, teruglopende dienstverlening, onoprechtheid in een organisatie waardoor werknemers gedwongen worden zich te verontschuldigen voor een beleid waarmee zij het niet eens zijn, gedemotiveerdheid.

Alle bovengenoemde zaken kosten iemand veel energie en vermindert de betrokkenheid en effectiviteit op het werk. Toch werken mensen vaak nog door en moeten dan steeds meer energie geven om hetzelfde niveau te halen en te behouden. Dit put nog meer uit etc. etc.

Wat kun je doen tegen stress?
De eerste stap naar minder stress is accepteren dat je er last van hebt Dat kan nog knap lastig zijn, maar het zorgt voor een ommekeer, want doorgaan zorgt alleen maar voor nog meer problemen. Het is zaak om de stress waar mogelijk te doseren en herstelmomenten in te bouwen. Hoe vaak zijn we niet gewend om thuis op de bank neer te ploffen na een lange dag hard werken om vervolgens niets meer te doen? Heerlijk natuurlijk, maar je krijgt er weinig tot geen nieuwe energie van. Wat wel energie geeft, is met aandacht iets doen dus niet tijdens de lunchpauze je brood achter je bureau opeten maar daar bewust de tijd voor nemen en mogelijk nog even een ommetje maken zodat je weer fris aan de middag kunt beginnen. Plan ook met enige regelmaat iets leuks: een afspraak met vrienden, een avondje series kijken, sporten. Er zijn voldoende hulpmiddelen die je alert maken op het feit dat je alweer een paar uur onafgebroken aan het werk bent. Neem een kookwekker mee naar je werk en neem een paar minuten pauze als deze afgaat. In het begin zal dit erg wennen zijn, maar na verloop van tijd zal de weerstand minder worden en voelt het zelfs fijn.

Ook mediteren en/of mindfulness wordt genoemd als remedie tegen stress en gelukkig zijn er steeds meer huisartsen en psychologen die het adviseren. Ook hier zal er sprake zijn van een gewenningsperiode. Wilskracht en doorzettingsvermogen worden op de proef gesteld en met succes want na 5 dagen merk je al verschil.

Erover praten is ook heel belangrijk, maar lang niet altijd makkelijk. Mensen hebben vaak moeite om toe te geven dat ze er last van hebben omdat het als een zwakheid gezien wordt. Niets is minder waar. Voor jezelf opkomen en het beste met jezelf voorhebben zijn geen uitingen van zwakheid maar juist van moed en kracht. Het is ook beslist niet egoïstisch. Immers, als je goed in je vel zit, kun je anderen veel beter van dienst zijn.

Werk aan de winkel
In de praktijk blijkt het reduceren van stress toch lastiger dan iedereen kan beschrijven. Dat blijkt wel uit het aantal aanmeldingen in mijn praktijk van mensen die met dit probleem kampen. Vaak weten mensen best wel wat ze er aan kunnen doen, maar ontbreekt het aan een stukje wilskracht om door te zetten op de nieuw ingeslagen weg of ondervinden zij weerstand vanuit de werkgever of omgeving. Het luisterend oor, de adviezen en steun van een stresscounselor zijn dan zeer welkom. Met een dergelijke begeleiding bereiken mensen vaak sneller resultaat. Belangrijk daarbij is dat je begeleid wordt door iemand die hier gespecialiseerd in is. Maar al te vaak hoor ik van mensen dat zij weggestuurd worden met de mededeling “Joh je moet gewoon even lekker op vakantie en daarna kun je er weer helemaal tegenaan”.

Tja als het zo gemakkelijk was zou er niet zoveel aandacht en tijd besteed worden aan dit thema…

Als counselor begin ik altijd met een stukje inzicht over hoe mensen in deze situatie verzeild zijn geraakt en stressreductie middels enkele oefeningen. Daarna komt de belangrijke stap van het accepteren. Als die stap eenmaal genomen is, kan er gewerkt worden aan het herstel en last but not least aan het (h)erkennen van de stressoren waardoor mensen op tijd kunnen ingrijpen in bepaalde situaties om herhaling te voorkomen.

Het resultaat is:
– minder stress
– meer plezier
– meer in balans
– meer in je kracht staan

Vragen?
Mochten er naar aanleiding van deze blog vragen zijn, neem dan gerust contact met mij op. Je kunt vrijblijvend kennismaken om te kijken of wij iets voor elkaar kunnen betekenen. Meer informatie vind je op de website onder het kopje stress.

Langzaamaan begint bij mij van binnen iets te roeren waarvan ik niet anders kan zeggen dan dat het onaangenaam aanvoelt. Ik heb het over angst.

Toen ik in 1967 geboren werd, was Nederland een vrij land. Ik kon zonder zorgen buiten op straat spelen met de buurkinderen. Een paar jaar later liep ik alleen of samen met wat klasgenootjes naar de lagere school om tussen de middag weer terug naar huis te lopen en in de middag het ritueel te herhalen. Soms at en speelde ik bij een vriendinnetje, soms was er een verjaarspartijtje. En zo vergleden de jaren. Een heerlijke onbekommerde tijd. Toen al hadden we te maken met mensen van buitenlandse afkomst die hier kwamen wonen en werken en mensen die daar iets tegen hadden. Ik kan mij nog goed de twee interviews herinneren die ik voor mijn opleiding journalistiek heb afgenomen, eentje met een Marokkaanse man en eentje met een skinhead. Twee werelden van verschil en over beiden moest ik een onbevooroordeeld stuk schrijven. Wat vond ik het lastig om die skinhead voor vol aan te zien, met zijn opvattingen waar ik helemaal niets van snapte…

We kunnen de geschiedenisboeken erop naslaan maar altijd en overal is er oorlog in de wereld geweest. Oorlog voortkomend uit een hang naar landexpansie, macht/onderdrukking of vanuit geloofsovertuigingen. Op 30-jarige leeftijd was Alexander de Grote ± 323 v. Chr. de schepper van een van de grootste rijken in de oudheid. In oorlogstijd heerst er verdeeldheid, mensen sluiten zich aan, keren zich af of – het grootste gedeelte van de mensheid – laten het over zich heen komen en proberen zich staande te houden. Onlangs heb ik naar de film over het leven van deze Alexander de Grote gekeken en wat ik zag was waanzin, triomf, verraad en verdeeldheid.

En eigenlijk is er sindsdien maar weinig veranderd aan het oorlog voeren op zich. Het wapenarsenaal is anders geworden, maar het gaat nog steeds om geloofsovertuigingen en macht/onderdrukking. De grootste verandering zit hem echter in het feit dat door de media iedereen zijdelings betrokken wordt bij een oorlog.

Samen met vele anderen maak ik mij ernstige zorgen over de aanslagen die door kleine groeperingen extremisten worden gepleegd. Niemand in de Westerse wereld lijkt veilig. De tweede zorg is de grote hoeveelheid mensen die door een burgeroorlog in hun eigen land op de vlucht slaat en naar Nederland komt. Die twee afzonderlijk zijn al reden genoeg tot zorg maar nu ze hand in hand met elkaar lijken te gaan, lijdt het onoverkomelijk tot angst. Zelfs als weldenkend mens betrap ik mijzelf soms op negatieve gedachten over dit hele gebeuren. En dan niet eens zozeer over mijn medemens, maar over de manier waarop wij hier met zijn allen (ikzelf inclusief) een oordeel over (moeten?) hebben…

Wat moet het verschrikkelijk zijn om in een land in oorlog te leven en op te groeien. Wat begrijp ik die mensen goed als ze – door mooie beloftes lekker gemaakt – hun spullen bij elkaar pakken en vele ontberingen doorstaan in de hoop op een beter leven. Natuurlijk zijn er veel, heel veel kanttekeningen te plaatsen bij de oprechtheid van hun bedoelingen. Als mijn leven in gevaar zou zijn dan zou ik wellicht ook vluchten maar dan wel naar het dichtstbijzijnde land en ik zou mijn hele gezin meenemen. We zijn immers allemaal in gevaar. En met alleen dit kleine voorbeeld toon ik al aan hoe meningen zich kunnen vormen.

Het feit dat ze massaal naar West Europa vluchten heeft hoogstwaarschijnlijk te maken met de mooie beloftes die hen gedaan worden door mensen die hierdoor kunnen profiteren. Hoeveel geld moeten die arme mensen wel niet betalen voor een overtocht, voor een reisdocument? Er wordt ze verteld dat ze een huis krijgen, werk, scholing en geld. En na een tijdje kunnen achtergebleven familieleden overkomen onder het mom van gezinshereniging. Eenmaal in dat Paradijs aangekomen, hoeven zij daar niets, helemaal niets voor te doen.

En daar begint bij mij de schoen een klein beetje te wringen. Begrijp mij niet verkeerd hoor, ik gun alle mensen op de wereld een goed leven maar discriminatie heeft nog nooit iets goeds opgeleverd, niet in negatieve, noch in positieve zin. In Nederland zijn heel veel mensen door de crisis hun baan kwijtgeraakt, in Nederland zijn heel veel mensen die niet of nauwelijks rond kunnen komen van hun inkomsten. In Nederland is er geen geld meer om oude mensen een goede oude dag te bezorgen. Deze mensen – die Nederland na de 2^e wereldoorlog weer opgebouwd hebben – liggen soms met 6 personen op een kamer de hele dag in bed zonder dat ze iemand zien die hun enige aandacht geeft. Een gevangene krijgt meer privacy en aandacht. In Nederland zijn de pensioenfondsen, de ziektekostenverzekeraars en overige overheidsinstellingen veelal rijk, heel erg rijk terwijl Jan met de pet nauwelijks rond kan komen en er voor kiest om te stoppen met de medicatie tegen kanker omdat hij het niet meer kan betalen. Vanwege het nieuwe onderwijsbeleid (passend onderwijs) zitten veel, heel veel kinderen thuis omdat zij door dit systeem tussen wal en schip zijn geraakt. Heel veel mensen lukt het niet om hun huis te verkopen of blijven met een enorme schuld zitten doordat hun huis ‘onder water’ staat. Hoe kunnen we vluchtelingen hulp bieden als we niet in staat zijn om deze ernstige problemen het hoofd te bieden? Als we in een vliegtuig zitten, wordt er uitgelegd dat we eerst ons eigen zuurstofmasker op moeten zetten voor we anderen helpen….

De schoen wringt nog meer als ik zie dat Nederland verdeeld lijkt te raken door een falend vluchtelingenbeleid. De discussies lijken steeds feller te worden want als je niet de helpende hand uit wilt steken voor onze medemensen ben je klaarblijkelijk asociaal en wordt je vergeleken met fascisten. Een tussenweg lijkt er niet meer te bestaan. Nog even en dan is er in Nederland een burgeroorlog aan de gang met voorstanders en tegenstanders met betrekking tot vluchtelingen. “Nou dat zal vast wel meevallen”, hoor ik u denken, maar is dat echt zo? Is zo niet ooit, zo’n 80 jaar geleden, de eerste stappen gezet richting een 2^e wereldoorlog? Natuurlijk zijn wij weldenkende mensen, maar inmiddels zijn er ontzettend veel mensen hier in Nederland wie het water tot de lippen staat en waar niets ‘zomaar’ voor gedaan wordt. Soms terecht maar in vele gevallen volkomen onterecht. Deze mensen zien lijdzaam toe dat andere mensen van buiten Nederland onderdak krijgen, geld, gezondheidszorg en onderwijs. Gratis! Voor die mensen wordt goed gezorgd, iets dat zij ook zo graag willen. En ook met die mensen leef ik mee.

Maar de angst slaat pas werkelijk toe als ik de verhalen lees over hoe slecht het vluchtelingenbeleid uitgevoerd wordt, niet alleen in Nederland maar door heel Europa. Halen we werkelijk alleen maar mensen binnen die op de vlucht geslagen zijn voor de terreur in hun eigen land of zitten daar ook profiteurs onder of, nog erger, extremisten die gebruik maken van de verdeeldheid in Nederland? Iedereen kent het antwoord vanuit de media.

Gelukkig bevind ik mij in een bijzonder luxe positie waarin ik als zelfstandige voor mijn eigen levensonderhoud kan zorgen, ben ik gezond van lijf en leden en leef ik als vrij mens in mijn geboorteland. En wat gun ik iedereen op aarde een goed en gelukkig leven. Ongeacht afkomst, kleur, geloof of levensovertuiging. Voor mij is iedereen gelijk en wat zou het fijn zijn als iedereen en dan bedoel ik ook echt iedereen dan ook gelijk behandeld wordt. Het kan en mag niet zo zijn dat Nederlandse mensen gediscrimineerd worden door allochtonen omdat zij willen dat wij ons aanpassen aan hun wetten en regels. Het kan en mag niet zo zijn dat vluchtelingen positief gediscrimineerd worden ten opzichte van Nederlanders.

Onbevooroordeeld wil ik zijn en blijven.

© La Chiave – oktober 2015

Omdat mensen die een burn-out hebben ook vaak kenmerken vertonen van mensen die hoogsensitief zijn, is mij gevraagd meer te vertellen over dit onderwerp. Is er een verwantschap tussen die twee of berust dat op toeval?

Hooggevoel – HSP – Hoogsensitief
Allemaal termen die het zelfde aanduiden: mensen die een verhoogde tot extreme gevoeligheid hebben voor prikkels en indrukken van buitenaf. Ook merken zij meer dan gemiddeld details en signalen op. Over het algemeen gerelateerd aan onze zintuigen: zien, horen, proeven, ruiken en (aan)voelen. Men spreekt vaak van HSP (high sensitive person) hoewel ik zelf wat moeite heb met deze benaming omdat mensen meer zijn dan HSP alleen.

Hoogsensitiviteit is een eigenschap van het zenuwstelsel in combinatie met de hersenen. Ongeveer 20% van de bevolking heeft het in meer of mindere mate en uit onderzoeken van psychotherapeute en docente Elaine Aron (grondlegger van het begrip HSP) is gebleken dat het mogelijk een erfelijke eigenschap is die net zo vaak voorkomt bij mannen als bij vrouwen.

Enkele kenmerken
Hoewel het voor ieder individu anders is, zijn er wel een aantal kenmerken te noemen die vaak voorkomen als we spreken over hoogsensitiviteit. – mensen nemen gedetailleerder, subtieler en intenser waar – zij zijn erg gevoelig voor prikkels van buitenaf (harde geluiden, penetrante geuren, sfeer, etc.) – hebben meer tijd nodig en moeite om indrukken te verwerken – zijn vaak plichtsgetrouw en perfectionistisch – hebben relatief meer en sneller last van stress, spanningen en fysieke klachten Zoals gezegd is het voor ieder individu anders, maar in principe kun je spreken over twee soorten hoogsensitiviteit. De grootste groep is van nature meer rustig en introvert. Zij voelen zich het prettigst bij een rustig en gelijkmatig leven (HSP). De andere groep heeft meer behoefte aan spanning en uitdaging en is meer extravert (HSS = high sensation seeker). Desalniettemin raken ook zij snel overprikkeld. Het is voor deze groep dus extra belangrijk om een goede balans te vinden tussen de behoefte aan nieuwe impulsen en de behoefte aan rust.

In onze westerse wereld ligt de nadruk op ratio en verstand en hoogsensitiviteit wordt gezien als lastig en raar. Zelf heb ik er ook lang zo over gedacht. Toen iemand mij vroeg of ik mogelijk hoogsensitief was, heb ik dat direct de kop ingedrukt. “Weer zo’n hype waarin iedereen zich ineens herkent.” Toen ik een aantal jaren later toch maar eens het boek ‘Voluit leven met hooggevoeligheid’ van Susan Marletta-Hart ging lezen, werd mij al snel duidelijk waarom ik soms het gevoel had buiten de werkelijkheid te staan en toch had ik nog steeds moeite om te accepteren wat zo duidelijk gemaakt werd in dit boek en waarmee alle losse puzzelstukjes één geheel werden. Ik ben HSS. Intuïtief had ik al veel gedaan om aan mijn innerlijke behoeften te voldoen en toch was er nog een burn-out voor nodig om het goed tot mij door te laten dringen dat er iets moest veranderen: Ik moest veranderen.

En dat heb ik gedaan met als belangrijkste aspecten het accepteren van mijzelf zoals ik ben en goed naar mijzelf en mijn behoeften luisteren. Ik zorg dat ik voldoende uitdaging heb door mooie reizen te maken, leuke dingen te ondernemen en mensen te ontmoeten. Daarnaast zorg ik ervoor dat ik voldoende tijd vrijmaak voor mijzelf om alle opgedane indrukken weer te verwerken. De mooie eigenschappen die hoogsensitiviteit met zich meebrengt, kan ik in mijn werk als counselor goed kwijt en door een goede balans te hebben tussen rust enerzijds en uitdaging anderzijds ben ik niet anders dan welk ander mens dan ook.

Hoogsensitiviteit en werk
Voor mensen met hoogsensitiviteit zijn de werkomgeving en de werkomstandigheden van groot belang voor zijn welbevinden. Iemand met hoogsensitieve eigenschappen zal niet gelukkig worden in een lawaaiige fabriekshal met veel bedrijvigheid en veel mensen. Dat wil echter niet zeggen dat het niet mogelijk is. Het is belangrijk om balans te vinden tussen jouw persoonskenmerken en hetgeen er van jou gevraagd wordt.

Als die balans zoek raakt dan kan er sprake zijn van overbelasting wat weer burn-out tot gevolg kan hebben.

Is er een link tussen hoogsensitiviteit en burn-out?
Op deze vraag kan ik volmondig ja zeggen. Er is beslist een link tussen deze twee. Mensen met hoogsensitiviteit hebben meestal sneller last van stress en zijn vaak perfectionistisch van aard. Twee belangrijke persoonskenmerken die je terug kan vinden bij mensen met een burn-out. Tijdens de begeleiding van mensen met een burn-out hou ik er dan ook altijd rekening mee dat mensen mogelijk hoogsensitieve eigenschappen hebben die mede geleid kunnen hebben tot een burn-out en als dat zo is, is er ook veel aandacht voor dit item. Maar het is niet altijd het geval. Andersom evenmin, mensen die hoogsensitief zijn, hoeven niet altijd een burn-out te krijgen. Wel kan het elkaar sterk beïnvloeden en is het dus raadzaam om als counselor veel van beide onderwerpen af te weten.

Ben ik hoogsensitief?
Met het lezen van deze blog kan ik mij zo voorstellen dat je jezelf wellicht herkent in hetgeen ik summier beschreven heb. Maar iemand die graag in de natuur is, is niet direct hoogsensitief. Op het internet zijn diverse goede sites te vinden die meer vertellen over dit onderwerp en waarop je testen kunt invullen om een schatting te maken in hoeverre er mogelijk sprake kan zijn van hoogsensitiviteit. Een voorbeeld daarvan is www.hooggevoelig.nl.

Mocht je meer behoefte hebben aan persoonlijk contact om over dit onderwerp te praten dan kun je contact opnemen met La Chiave. Meer informatie vind je op mijn website www.lachiave.nl.

© La Chiave – juni 2015

De valkuil van de dramadriehoek

Als een gesprek tussen twee of meerdere personen niet helemaal lekker loopt, bestaat er een grote kans dat je in de dramadriekhoek terecht bent gekomen. De dramadriehoek is een werkmodel uit de Transactionele Analyse en visueel stelt het een driehoek voor, waarbij een herhalend interactie-patroon te zien is.

De rollen hebben een vaste negatieve dynamiek met elkaar.

De aanklager (kritische ouder)
De aanklager is iemand die anderen beschuldigd van zaken die ze in zijn ogen fout hebben gedaan. Ook maakt de aanklager gebruik van iemands zwakke plekken. “Als je handen net zo goed werken als je mond, hadden we niet te klagen” Daarmee zorgt hij ervoor dat de ander zich schuldig voelt, waardoor zijn gevoel van eigenwaarde toeneemt.

De redder (voedende ouder)
De redder neemt de verantwoordelijkheid op zich door – meestal ongevraagd – hulp te bieden. “Laat mij dat nu maar doen, dan is het maar gebeurd.” Daarmee maakt hij anderen een soort van hulpeloos en maakt hij zichzelf onmisbaar.

Het slachtoffer (kindrol)
Het slachtoffer vindt zichzelf altijd de dupe van iets waarvan hij denkt dat hij er niets aan kan doen. Hij neemt geen verantwoordelijkheid op zich en doet zelf niets aan de situatie. Dit kan twee uitwerkingen hebben: of hij roept met zijn gedrag de sympathie op van de redder of hij daagt de aanklager uit die zich irriteert aan zijn gedrag.

Eenmaal in de dramadriehoek is het knap lastig om er weer uit te stappen omdat de rollen gemakkelijk inwisselbaar zijn en complementair zijn. Dat wil zeggen dat ze niet zonder elkaar kunnen. Een redder wiens hulp niet op prijs gesteld wordt, verandert al snel in de aanklager of het slachtoffer en dit geldt ook voor de andere twee rollen.

Verborgen emoties
Hoe vreemd het ook misschien klinkt, diegene die een rol uit de dramadriehoek aanneemt, doet dit om een bepaalde negatieve gedachte over zichzelf uit de weg te gaan. In plaats van zichzelf kwetsbaar op te stellen en de ander te vertellen hoe hij zich werkelijk voelt of wat hij werkelijk nodig heeft, stapt hij in de rol van aanklager, redder of slachtoffer.

Er gebeurt iets (of er wordt iets gezegd) en de persoon in kwestie heeft daar een bepaalde gedachte over die gevoed wordt vanuit eerdere ervaringen. Die gedachte maakt een reactie los welke resulteert in een herhaald patroon van gedrag en communicatie. Iemand die ooit ontzettend in de maling is genomen (slachtoffer) is hier dusdanig alert op dat dit niet nog een keer gebeurt en ziet in veel situaties een aanwijzing (bewijs) dat dit wel zo is. “Zie je wel, niemand is te vertrouwen.”

Van deconstructief naar constructief
We hoeven geen geleerden te zijn om te beseffen dat communicatie vanuit de dramadriehoek geen constructieve dialoog op gang brengt. De communicatie verloopt niet op gelijk niveau (ouder-kind / aanvaller-slachtoffer-redder), niemand neemt de verantwoordelijkheid voor zijn aandeel in het geheel en er wordt niet gezegd wat hij werkelijk voelt of denkt. Deze manier van communiceren kost veel energie en levert geen positief resultaat.

Op het moment dat je je bewust bent dat je in de dramadriehoek zit, kun je er ook weer uitstappen. Dit doe je door je verantwoordelijkheid te nemen, op een volwassen en eerlijke manier met de ander te communiceren en de ander in zijn waarde te laten. Daarmee verandert meteen de dynamiek van het (rollen)spel met als gevolg dat er constructief gecommuniceerd wordt op gelijkwaardig niveau.

Dit noemen we de winnaarsdriehoek en deze ziet er als volgt uit:

De aanklager (kritische ouder)stelt zich – zonder oordeel over de ander – kwetsbaar op door aan te geven wat hij wil en zonder de ander daarbij te kwetsen “Ik wil je helpen”

De redder (voedende ouder) is zorgzaam en betrokken en laat de verantwoordelijkheid bij diegene die het betreft. “Kan ik je helpen?”

Het slachtoffer (kindrol)stelt zich kwetsbaar op en neemt de verantwoordelijkheid voor de situatie waarin hij zit, compleet met gedachten, gedrag en emoties. Door te vragen “Kun je mij helpen?” zal de ander zich op een volwassen manier aangesproken voelen en als zodanig reageren.

Training Uit de dramadriehoek
In mei kun je bij La Chiave de 1-daagse training “Uit de dramadriehoek” volgen. De training is zowel voor professionals als particulieren die het spel van de dramadriehoek bij zichzelf of anderen herkennen en dit patroon willen doorbreken. Voor meer informatie verwijs ik je naar mijn website www.lachiave.nl/uit-de-dramadriehoek/

Ik ben nog bezig met de ABvC om de training te laten accrediteren en hoop hier binnenkort meer over te horen.

© La Chiave april 2015